ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΩ ΨΕΜΑΤΑ - ALICE FEENEY- Eκδόσεις Bell

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη.

Υπάρχουν αναγνώστες που δεν διάβασαν το βιβλίο της Alice Feeney,  Μερικές Φορές Λέω Ψέματα ;
Ελάχιστοι πιστεύω. Γι΄ αυτούς τους ελάχιστους σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια για το βιβλίο.
Το φοβερό  και ανήκουστο για έναν αναγνώστη ψυχολογικών θρίλερ, είναι πως το διάβασα δύο φορές!
​Να ξέρεις τις απαντήσεις, να ξέρεις την τροπή της ιστορίας, να ξέρεις τι κρύβεται πίσω από τις ανατροπές κι όμως… να το διαβάζεις.
Θα μου πείτε τι περίμενα να βρω με τη δεύτερη ανάγνωση;  Την ατμόσφαιρα, τη γεμάτη ένταση,  την έζησα.
Τις λεπτομέρειες, αυτές που κάνουν  τη διαφορά, το κάθε τι που προσπέρασα πνιγμένη στις εναλλαγές και στις ανατροπές, έψαξα να βρω. Στάθηκα αυτή τη φορά στον εσωτερικό μονόλογο της Άμπερ τις ώρες που ήταν σε κώμα. Και αποζημιώθηκα.

Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, κλεισμένη μέσα σε έναν άλλο κόσμο, έχοντας δραπετεύσει από τον χρόνο, προσπαθεί να ανασυνθέσει τη ζωή της, να δέσει μικρές λεπτομέρειες που έρχονται στο νου και να ξεχωρίσει καταστάσεις που την οδήγησαν εκεί.

‘’ έχει μια δικιά του μυρωδιά ο χρόνος. Σαν ένα γνώριμο δωμάτιο. Όταν δεν είναι πια δικός σου, τον λαχταράς, τον θέλεις απεγνωσμένα, διψάς γι΄αυτόν και συνειδητοποιείς ότι θα έκανες οτιδήποτε για να τον αποκτήσεις και πάλι. Μέχρι να ξαναγίνει δικός σου, κλέβεις ξένα δευτερόλεπτα και αρπάζεις λάθος χρησιμοποιημένα λεπτά, κολλώντας τα όλα μαζί για να φτιάξεις μια εύθραυστη αλυσίδα δανεικού χρόνου, ελπίζοντας ότι θα τεντωθεί και θα μακρύνει κι άλλο, αρκετά για να φτάσει ως την επόμενη σελίδα. Αν υπάρχει επόμενη σελίδα . ''
 
‘’Συλλογίζομαι πολύ τον χρόνο από τότε που τον έχασα. Οι ώρες εδώ είναι κολλημένες μεταξύ τους και είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις. Οι άνθρωποι μιλούν για τον χρόνο που κυλάει, μα εδώ σ΄αυτό το δωμάτιο, ο χρόνος δεν κυλάει καθόλου. Σέρνεται και χρονοτριβεί και πασαλείβει τα τοιχώματα του μυαλού σου με αναμνήσεις που έχουν πιάσει βρομιά κι έτσι δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει μπροστά σου ή πίσω σου. Κατατρώει όσους ξεβράζονται στις όχθες του κι εγώ τώρα πρέπει να κολυμπήσω και να απομακρυνθώ, πρέπει να προλάβω τον εαυτό μου, που τον παρασέρνει το ρεύμα ΄΄

‘’Ακούω τη δυνατή βροχή, σαν αδυσώπητη στρατιά από μικροσκοπικά νυχάκια που χτυπούν στο παράθυρο προσπαθώντας να με ξυπνήσουν απ΄αυτόν τον αβυσσαλέο ύπνο. Βλέπω νοερά την κάθε θυμωμένη σταγόνα βροχής που δεν καταφέρνει να λύσει τα μάγια να μετατρέπεται σε δάκρυ και να κυλάει απαρηγόρητη στο τζάμι. Φαντάζομαι ότι σηκώνομαι, πηγαίνω στο παράθυρο και απλώνω το χέρι μου έξω για να νιώσω τη βροχή πάνω στο δέρμα μου ατενίζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Λαχταρώ να το κάνω κι αναρωτιέμαι αν θα ξαναδώ ποτέ τα αστέρια. Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα κι αστέρια, μα όλοι καταλήγουμε να γίνουμε χώμα στο τέλος. Καλύτερα να λάμπουμε όσο έχουμε τη δυνατότητα. ‘’
 
Η Άμπερ – η πρωταγωνίστρια – είναι η πιο αναξιόπιστη ηρωίδα που έχω βρει σε βιβλίο. Είναι μια ηρωίδα κτισμένη από τη συγγραφέα έτσι ώστε,  δεν ξέρεις μέχρι το τέλος αν τη συμπάθησες ή όχι. Αν τη δέχτηκες ή την απέρριψες. Αν τη δικαιολόγησες ή την έστησες στο τέλος στη γωνία.
Φυσικά είναι έντιμη απέναντί σου. Ο τίτλος τα λέει όλα. Μερικές φορές λέω ψέματα.
Σε προειδοποιεί. Κι αυτό ακριβώς αυτό είναι το κλου του βιβλίου. Δεν ξέρεις πότε λέει ψέματα.
‘’Πριν μπω στο γραφείο φορώ ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και θυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ταλέντο μου. Να αλλάζω έτσι ώστε να ταιριάζω με τους γύρω μου. Μπορώ να γίνομαι η Άμπερ η φίλη, ή η Άμπερ η σύζυγος, αλλά αυτή τη στιγμή είναι η ώρα να γίνω η Άμπερ από το πρωινό με καφέ. Μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους που μου έχει δώσει η ζωή και ξέρω καλά όλα τα λόγια μου. Κάνω πρόβες εδώ και πολύ καιρό. ‘’

Η Άμπερ φτιάχνει πολλές εικόνες της. Διαφορετικές μεταξύ τους ανάλογα με το που βρίσκεται και ποιος είναι ο ρόλος της κάθε φορά. Προσπαθεί να είναι αρεστή και εναρμονισμένη με τους άλλους γύρω της. Τόσο που μπερδεύει κι εμάς αλλά κυρίως τον εαυτό της. Που είναι το ψέμα και που σταματά για να γίνει αλήθεια ; Ποια είναι τελικά η Άμπερ ;

Η συγγραφέας πλέκει μια καλοδουλεμένη ιστορία, έξυπνα δομημένη, με πολλές ανατροπές που αποπροσανατολίζουν συνεχώς τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Οι αλήθειες είναι κρυμμένες κάτω από ψέματα και όταν πας να τις ανακαλύψεις, ένα νέο στοιχείο εμφανίζεται από το πουθενά και πάλι βρίσκεσαι στο σημείο που ξεκίνησες. Αυτό το πίσω εμπρός, είναι που σε εξιτάρει και σε κάνει πραγματικά να μην το αφήνεις από τα χέρια σου.  Χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια, χωρισμένο σε τρεις χρονικές περιόδους , το τώρα –   το πριν λίγες ημέρες και το τότε (της παιδικής ζωής της ηρωίδας ) με τη μορφή ημερολογίων, σε κρατά δέσμιό του.
Τα δυνατά όπλα του βιβλίου είναι η δυνατή γραφή, το άψογα δομημένο κείμενο, η άμεση αφήγηση - σε πρώτο πρόσωπο - που ρέει γρήγορα και να δεν αναλώνεται σε περιττές φλυαρίες!
Όσο για το τέλος που ίσως απογοήτευσε κάποιους, να θυμίσω πως το ταξίδι κάνει τη διαφορά και όχι το τέρμα.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω  το Μερικές Φορές Λέω Ψέματα  με μία φράση, θα έλεγα πως είναι η επιτομή των ανατροπών. Αν με μία λέξη, θα έλεγα,  εθιστικό. Και αν μου ζητούσαν ένα μόνο  επιφώνημα θα διάλεγα το ξενόγλωσσο : wow!

Θετικά σημεία : 
1. Πάρα πολλές ανατροπές
2. Άψογα δομημένο κείμενο
3. Πολύ καλή γραφή 

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell . Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2017.