Στην Άκρη του βράχου - Αλκυόνη Παπαδάκη από Εκδόσεις Διόπτρα

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη

Το τελευταίο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη – το 19ο στη σειρά - μιλά για τους ανθρώπους που έφτασαν στο χείλος του γκρεμού και κατάφεραν να γραπωθούν, να σηκωθούν, και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Να βρουν το λουλούδι και να το κρατήσουν, να βρουν την ελπίδα και να τη θεριέψουν, να βρουν μικρές ομορφιές της ζωής και να τις κρατήσουν σφιχτά μέσα τους για να βοηθούν.
Μιλά και για εκείνους που καν δεν βλέπουν την άκρη του γκρεμού. Μα προχωρούν επιζητώντας ουσιαστικά την καταστροφή τους.
Μιλά για την αγάπη τη μεγάλη, την άδολη, την αγάπη της μάνας και παιδιού που μπορεί μόνο θαύματα να δώσει.
Μιλά και για την ενδοοικογενειακή βία, ένα θέμα που ταλάνιζε και ακόμη δυστυχώς ταλανίζει την κοινωνία μας. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες των παραθύρων των σπιτιών, πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες κρύβονται πολλά και καμιά φορά οι καταστάσεις είναι ανεξέλεγκτες, ακραίες, που σκορπούν πόνο ακόμη και θάνατο.
Τρεις γενιές περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Τρεις γενιές που κουβαλούν η κάθε μια τα αμαρτήματα της προηγούμενης. Η συγγραφέας εστιάζει στην 3η γενιά. Ακολουθούμε την πορεία και το μεγάλωμα ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Οι επιρροές από την οικογένεια είναι σαν την μέρα με τη νύχτα. Σαν το άσπρο με το μαύρο. Η αγάπη της μάνας είναι η κινητήριος δύναμις στην πορεία του. Μέσα από τα μάτια του έφηβου και αργότερα του νέου άνδρα, του Στρατή, βλέπουμε την απελπισία, την απόγνωση, τον φόβο, αλλά και την αγάπη. Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης; Που μπορεί να φτάσει η απελπισία, που μπορεί να οδηγήσει η απόγνωση; Πως μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή η αγάπη;
Που μπορεί να σε οδηγήσει η έλλειψη της αγάπης;
«Αν δεν πάρεις αγάπη, δεν πρόκειται να δώσεις ποτέ. Η αγάπη Στρατή μου, μοιάζει με τους βολβούς. Έναν βάζεις στη γλάστρα, δέκα γίνονται. Αν δεν βάλεις τίποτα, το χώμα δεν τους γεννάει από μόνο του».
Ο Αμβρόσιος, η Τόνια, ο Ηρακλής, ο Φάνης και η Αννούλα, ο Παύλος που μεταλλάσσεται σε Παυλάρα. Τα σαθρά θεμέλια ενός σπιτιού δεν γίνεται να το κρατήσουν. Και σαθρά είναι όταν βασίζονται στο ψέμα, στην εκμετάλλευση, στο βόλεμα, στην απάτη, στην έλλειψη της αγάπης. Η Σμαράγδα, ο Στρατής, και ο φόβος. Ο απόλυτος τρόμος.
«Νταπ… νταπ… νταπ… βήματα.
Φόβος, απειλή, ρίγος…
Πόρτα.
Κι έπειτα ο σκληρός ήχος του κλειδιού.
Ποτέ δεν κατορθώνει ν΄ανοίξει με την πρώτη.
Γκρ. Γκρ. Γκρ..
Σαν τουφεκιές μέσα στη νύχτα…
Κι ύστερα ακούγεται από το κρεβάτι της Σμαράγδας εκείνο το μακρόσυρτο, μουλιασμένο στην οδύνη Οχ!
Σαν επίκληση, σαν καταφυγή, σαν ικεσία…»
Οι χαρακτήρες έρχονται από την ίδια τη ζωή και παίρνουν πνοή από τη βαθιά συναισθηματική πένα της συγγραφέως. Τι κι αν αναφέρονται σε μια προηγούμενη εποχή. – Η συγγραφέας δεν ορίζει τον χρόνο, απλά εκείνος φαίνεται μέσα από τους ήρωές της, αλλά το σημαντικό είναι πως είναι διαχρονικοί. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Δυστυχώς γιατί οι καταστάσεις – ειδικά της ενδοοικογενειακής βίας βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, ακόμη, και γιατί οι αρνητικές επιρροές από το οικογενειακό περιβάλλον δεν αλλοιώνονται από εποχή σε εποχή. Κρατούν πάντα την πρώτη θέση στη διαμόρφωση μιας παιδικής ψυχής.
Τα θέματα που θίγει η συγγραφέας σ΄αυτό το βιβλίο είναι πολλά. Εκτός από τα παραπάνω, προχωρεί σε θέματα σωφρονισμού των ανηλίκων, και σε θέματα ένταξής τους στην κοινωνία.
Τα μηνύματα δυνατά, όπως σε όλα τα βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη. Πως θα μπορούσε, άλλωστε να είναι αλλιώς;

​Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2019.

Περίληψη από το οπισθόφυλλο. 

Εκεί στην άκρη του βράχου… στην κόψη του γκρεμού… οι πέτρες γυαλίζουνε τις νύχτες σαν κοφτερά μαχαίρια.
Οι πιο πολλοί έφτασαν ως εδώ δίχως καλά καλά να το καταλάβουν. Τους ξέβρασε ένα άγριο κύμα της μοίρας τους.
Είναι και κάποιοι, λιγοστοί είν’ αυτοί, που ξεκίνησαν μόνοι τους, παρασυρμένοι από μια χίμαιρα.
Έτσι… για να συναντήσουν την ψυχή τους, πέρα από τα όριά της.
Έτσι… για να προκαλέσουν το πεπρωμένο τους.
Έτσι… για να θαυμάσουν το τοπίο.
Όμως, πάντα, απ’ όλους αυτούς που περιφέρονται στην άκρη του γκρεμού, μερικοί τα καταφέρνουν να γλιτώσουν. Είν’ αυτοί που σκάλισαν με τα νύχια τους στις σχισμές του βράχου και βρήκαν το λουλούδι που είχε κρυμμένο η ζωή.

Κι ύστερα, γυμνοί, ξυπόλυτοι, ματωμένοι, ανακάλυψαν ένα μονοπάτι κι έτρεξαν να της το προσφέρουν.

Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που άγγιξαν την ψυχή μου…
Αλκυόνη

​Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, ήρθε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Με την εμφάνισή της στη λογοτεχνία κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό, το οποίο την ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της. Τα έργα της, τα οποία ανήκουν στη σύγχρονη μυθιστορία, διακρίνονται για την προσωπική, λυρική γραφή της. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων της αναλύει, συνθέτει, αγωνίζεται, δημιουργεί, διακινδυνεύει και διδάσκει ήθος, σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα ζωής. Από το 2018 τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα.