ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ - ΠΟΛΑ ΧΟΚΙΝΣ

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη.

Το πρώτο βιβλίο της Χόκινς  '' Το κορίτσι του τρένου '' μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Η μαεστρία της συγγραφέως να πλάσει και να εμβαθύνει στους χαρακτήρες των τριών κύριων ηρωίδων και  να δώσει την ιστορία κάτω από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες, προσφέροντας στους αναγνώστες ένα πολύ καλό ψυχολογικό θρίλερ, ήταν ξεχωριστή.
 
Το ίδιο – όσον αφορά την εμβάθυνση και ανάλυση των χαρακτήρων – περίμενα να βρω και στο καινούργιο της βιβλίο '' Στην παγίδα του νερού ''.  Βρήκα όμως μια πιο επιφανειακή προσέγγιση του ψυχολογικού κόσμου των ηρωίδων,  με εκείνη της πιο ενδιαφέρουσας – για μένα – γυναικείας φιγούρας  της Έλεν  να μην έχει προχωρήσει σε βάθος. Αντίθετα βρήκα τις  αναλύσεις των χαρακτήρων της Νελ και της Τζουλς – με κυρίαρχη αυτή της δεύτερης- να είναι αργές και να περνούν από πολλά αφηγηματικά ''κύματα'' για να ολοκληρωθούν.  
Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί, στην Παγίδα του Νερού, η συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί τρεις αφηγηματικές φωνές όπως στο Κορίτσι του Τρένου, αλλά δέκα. Σε πρώτο πρόσωπο οι τέσσερις και σε τρίτο πρόσωπο οι υπόλοιπες. Κάθε μία από αυτές, σχεδόν, δίνει ή συμπληρώνει ανά κεφάλαιο, τη δική της εκδοχή για την ιστορία. Μπορεί αυτή η προσπάθεια της συγγραφέως να ήταν ένα πείραμα  για να ξεφύγει από την πεπατημένη.
Όντως είναι δύσκολο το εγχείρημα και δε γίνεται να μην το αναγνωρίσουμε. Πιστεύω πως η προσπάθειά της δεν ήταν κακή – αντίθετα δημιουργεί μία διαφοροποίηση από τις συνήθεις αφηγηματικές τακτικές - αλλά έχει ένα μειονέκτημα. Αναγκαστικά επιβραδύνει την εξέλιξη της ιστορίας και ανακόπτει τη γρήγορη ροή που θα είχε αν υπήρχαν δύο ή τρεις αφηγητές.
Ένα θέμα επιμέλειας – του οίκου του εξωτερικού – έρχεται και προστίθεται σ΄αυτό το μικρό πρόβλημα, επιβραδύνοντας λίγο το ρυθμό του αναγνώστη.
Τα πολλά και μικρά κεφάλαια  – το ό,τι είναι μικρά είναι θετικό βέβαια – έχουν σε αρκετά σημεία του βιβλίου την αφήγηση να συνεχίζεται από την ίδια ηρωίδα.  Με αποτέλεσμα να δημιουργεί στον αναγνώστη ένα κράτημα και τον αναγκάζει να γυρίσει πίσω για να σιγουρευτεί πως βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

Παρ΄όλα όμως τα ονόματα και το πλήθος των ηρώων, θεωρώ πως πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα αυτό,  είναι η πόλη και φυσικά το νερό.
Η μικρή κοινωνία της πόλης του Μπέκφορντ,  κλειστή και γεμάτη μυστικά, στέκει από τη μια μεριά.
Μέσα της κινούνται και αναπτύσσονται αντιλήψεις παγιωμένες και συνδεδεμένες με το ποτάμι, που κρύβει στα θολά νερά του ανατριχιαστικές ιστορίες από τα βάθη του μεσαίωνα μέχρι τώρα. Ιστορίες γυναικών που οδηγήθηκαν εκεί για να έχουν το τέλος που τους άξιζε ή για να αυτοκτονήσουν, στοιχειώνουν ένα σημείο  που σέρνει για χρόνια το όνομα '' η κολυμπήθρα των Πνιγμών του Μπέκφορντ ''.
Το νερό είναι η αρχή, η μέση και το τέλος της ιστορίας.  Είναι το στοιχείο που δένει ζωές ή τις καταστρέφει, είναι πηγή αναμνήσεων χαρούμενων ή θλιβερών,  είναι ο κίνδυνος, είναι η έλξη, το μυστήριο, είναι το φως και το σκοτάδι.
’'Πως είναι το νερό ; ‘’  ρώτησε, κι αυτός κοκκίνησε περισσότερο. Το νερό, το νερό, το νερό – δε γλιτώνεις από δαύτο σε τούτη την πόλη. ''

Η Νελ Άμποτ από μικρή παθιάζεται με τις ιστορίες για την κολυμπήθρα των Πνιγμών.
‘’Ορισμένοι λένε πως αυτές οι γυναίκες άφησαν κάτι από τον εαυτό τους στο νερό, κάποιοι λένε ότι κρύβει μέσα του μερικές από τις δυνάμεις τους, γιατί από τότε έχει παρασύρει στις όχθες του τις άτυχες, τις απελπισμένες, τις δυστυχισμένες, τις χαμένες ψυχές. Έρχονται εδώ να κολυμπήσουν με τις αδελφές τους
Μεγάλη πια,  αποφασίζει να καταγράψει όλα τα περιστατικά των γυναικών που με ή χωρίς τη θέλησή τους οδηγήθηκαν στο να χαθούν στην κοίτη του. Μόνο που η ίδια χάνεται μέσα στα νερά του ποταμού. Ερωτήματα δημιουργούνται και η αστυνομία αναλαμβάνει δράση. Η Νελ αυτοκτόνησε; Ή μήπως δολοφονήθηκε;
Για την αναγνώριση του πτώματος της Νελ καλείται η αδελφή της. Οι συγγενικοί τους δεσμοί έχουν κοπεί από χρόνια.  Αναλαμβάνει την κηδεμονία της έφηβης κόρης της, Λένας, που πριν λίγους μήνες έχασε την καλύτερή της φίλη μέσα στα θολά νερά, και ψάχνει να βρει αιτίες, αφορμές και απαντήσεις.

Στην ουσία,  με το νερό του ποταμού να τρέχει και να ξεβράζει τα κρυμμένα μυστικά, η Χόκινς ρίχνει το βάρος της στις σχέσεις, παρά στο να δημιουργήσει σασπένς γύρω από τους θανάτους. Μιλά για σχέσεις φιλικές, συγγενικές, ερωτικές.  Το νερό είναι το μέσο που χρησιμοποιεί για να τις αναδείξει, και στα σημεία που τονίζει την επίδρασή του, πραγματικά διαπρέπει.
Οι περιγραφές του τοπίου και το χτίσιμο της ατμόσφαιρας ξεχωρίζουν στο βιβλίο, όπως και οι αναφορές στο διττό ρόλο του νερού στη ζωή των κατοίκων.
''Η θλίψη της Λουίζ ήταν σαν το ποτάμι : διαρκής και αέναη. Ρυτίδιαζε, ξεχείλιζε, υποχωρούσε κι έρεε, κάποιες μέρες κρύα, σκοτεινή και βαθιά, κι άλλες απότομη και εκτυφλωτική. Η ενοχή της ήταν ρευστή, τρύπωνε στις ρωγμές όταν προσπαθούσε να την εμποδίσει. Είχε καλές μέρες και κακές. ''
 
''Όσο πιο πολύ πλησίαζα στο Μπέκφορντ, τόσο αναμφισβήτητο γινόταν, το παρελθόν με χτυπούσε σαν σμήνος πουλιών, τρομακτικό και αναπόφευκτο.  Όλη αυτή η οργιώδης φύση, ετούτο το απίστευτο πράσινο, το ζωηρό, εκτυφλωτικό κίτρινο του χορταριού στον λόφο ζεμάτισαν το μυαλό μου κι έφεραν μαζί τους μια ταινία αναμνήσεων. ''
 
''Θυμάμαι το πώς αιχμαλώτιζε το φως το πρωί και το πώς, αν στεκόσουν στην αριστερή πλευρά, αντίκρυ στην ηλεκτρική κουζίνα, είχες θέα της παλιάς γέφυρας που έμοιαζε με ζωγραφικό πίνακα. Τόσο όμορφη, όλοι σχολίαζαν τη θέα, μα δεν την έβλεπαν πραγματικά. Ποτέ δεν άνοιξαν το παράθυρο να σκύψουν έξω, ποτέ δεν κοίταξαν κάτω τον τροχό που σάπιζε με τα χρόνια, ποτέ δεν κοίταξαν πέρα από το φως του ήλιου που παιχνίδιζε στην επιφάνεια του νερού, ποτέ δεν είδαν τι πραγματικά ήταν το νερό, σκοτεινό, πρασινωπό, γεμάτο ζωντανά και νεκρά πλάσματα. ''
 
Τελικά η παγίδα του νερού με δίχασε .  
Ναι υπάρχει πλοκή, αλλά δεν υπάρχει σωστή δομή.
Ναι υπάρχει σασπένς, αλλά δεν υπάρχει κλιμάκωση και δυνάμωμα, γιατί αναλώνεται καθ΄οδόν, με τις πολλές οπτικές γωνίες που δίνεται η ιστορία στους αναγνώστες .
Ναι αξίζει να διαβαστεί για τη γραφή και το ιδιαίτερο στυλ της συγγραφέως.
Ναι θα περιμένω το επόμενο βιβλίο της, με την ελπίδα να μην πέσει στους ίδιους σκοπέλους.

Κλείνω το σχολιασμό μου με την αναφορά της Χόκινς στον ανείπωτο πόνο που δημιουργεί ο χαμός ενός ανθρώπου σε εκείνους που μένουν πίσω.
''Όλοι ντρέπονταν. Ποτέ δεν είχε συνειδητοποιήσει, πριν γίνει η ζωή της κομμάτια, πόσο αλλόκοτο ήταν το πένθος, πόσο άβολο για όσους έρχονταν σε επαφή με τον πενθούντα. Στην αρχή το αναγνωρίζουν, το σέβονται και αναφέρονται σ΄αυτό. Αλλά ύστερα από λίγο μπαίνει εμπόδιο – στη συζήτηση, στο γέλιο, στη φυσιολογική ζωή. Όλοι ήθελαν να το αφήσουν πίσω τους, να συνεχίσουν τη ζωή τους, κι εσύ είσαι στη μέση, εμποδίζεις τον δρόμο τους, σέρνεις πίσω σου το πτώμα του νεκρού παιδιού σου. ''
 
 Θετικά σημεία :
1. Δυνατή και πολύ καλή  γραφή
2. Καλή πλοκή.
 
Αρνητικά σημεία :
1. Αδύνατη δομή.
2. Λάθη στην επιμέλεια από τον οίκο του εξωτερικού.
 
 Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Πρώτος χρόνος κυκλοφορίας 2017.