Αναγνώστης. . . παντός καιρού!

Γράφει ο Γιάννης Ζαραμπούκας.

​Η βροχή στάζει απ' τις στέγες, κυλά στους τοίχους, τρέχει στους δρόμους. Χοντρές ψιχάλες πέφτουν στα δέντρα, τα κλαδιά τους ελαφρά λυγίζουν από το βάρος τους. Στα φανάρια τεράστιες μεταλλικές ουρές σχηματίζονται απ' τα αυτοκίνητα, ενώ στα πεζοδρόμια πολύχρωμες ομπρέλες προχωρούν βιαστικές. Κόσμος στριμώχνεται κάτω απ' το υπόστεγο της στάσης. Οι κλειστές ομπρέλες σταλάζουν στα ήδη μουσκεμένα τους παπούτσια. Περπατώ με τα μποτάκια μου να πλατσουρίζουν σα μικρά παιδιά στις αβαθείς λίμνες που 'χουν σχηματίσει τα νερά της βροχής. Το πορτοκαλί αδιάβροχο που φορώ φωσφορίζει χαρούμενο δίνοντας μια κάποια λάμψη στο γκρίζο τοπίο της πόλης. Στριμώχνομαι ανάμεσα τους. Κάποιοι ξεφυσούν εκνευρισμένοι απ' την ταλαιπωρία του καιρού, κάποιοι αντιστέκονται στο σπρώξιμο και παραμένουν ακούνητοι στις θέσεις τους. Κάποιοι άλλοι χαμογελούν αμήχανα και προσπαθούν να μαζευτούν λιγάκι για να χωρέσω κι εγώ κάτω από το υπόστεγο. Μονάχα, ο άνθρωπος εκείνος με το πέτσινο μπουφάν και τα βρεγμένα μαλλιά που 'χουν κολλήσει στο μέτωπο του παραμένει ατάραχος. Μαζί, αλλά και χώρια από εμάς ταυτόχρονα, ακροβατεί στον κόσμο, γέννημα της φαντασίας του, και στην δική μας βροχερή πραγματικότητα. Τεντώνω το κεφάλι προς την μεριά του. Χαμένο μεσ' τις σελίδες ενός βιβλίου -με κίτρινες από τον χρόνο σελίδες- το πρόσωπο του, αδυνατώ να το αντικρίσω. Παρασύρομαι και ένα χαμόγελο αυθόρμητο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου! 

Οι δρόμοι άδειοι, υγροί, αντανακλούν το ηλιακό φως που μάταια προσπαθεί να σπάσει το κρύο. Τα παραθυρόφυλλα σφαλισμένα, οι πολυκατοικίες κοιμούνται ακόμα. Τα γυμνά κλαδιά των δέντρων τουρτουρίζουν απ' το κρύο. Το χιόνι που έπεφτε όλο το βράδυ, αργό και ντελικάτο υφαίνοντας μια χοντρή κουβέρτα, σκέπασε τις θαμπές πλάκες του πεζοδρομίου, τους τσαπατσούλικα κουρεμένους θάμνους και τα μοναχικά μπαλκόνια. Προχωρώ με βήματα αργά κι αβέβαια στη στάση. Το νερό στις λακκούβες έχει κρουσταλλιάσει. Η παγωμένη τους επιφάνεια γυαλίζει απειλητικά. Εκείνος με το πέτσινο μπουφάν είναι πάλι εκεί... Με ένα κεραμιδί κασκόλ να αγκαλιάζει σφιχτά το λαιμό του κι ένα σκούφο στο ίδιο χρώμα να καλύπτει μέχρι και τα φρύδια του κρατά ανάμεσα στο κόκκινα δάκτυλα του ένα βιβλίο πόκετ. Ακουμπά στην μια απ' τις τέσσερις μεταλλικές κολώνες της στάσης. Δέσμιος των τυπωμένων λέξεων, αποκομμένος γι' άλλη μια φορά απ' την πραγματικότητα, διαβάζει απορροφημένος το βιβλίο του. Πλησιάζω με τρόπο διακριτικό και στέκομαι στο πλάι του. Σχεδόν μπορώ να τον αγγίξω αν απλώσω το γαντοφορεμένο μου χέρι, μα πάλι αδυνατώ να δω το πρόσωπο του!  

Τα τζιτζίκια προφυλαγμένα κάτω απ' τον παχύ ίσκιο των δέντρων τραγουδούν παρά την έντονη ζέστη. Κοντεύει η ώρα δύο. Αέρας φυσά καυτός και γαργαλά τα φύλλα. Μια γάτα χασμουριέται καθισμένη στο παγκάκι του απέναντι πεζοδρομίου. Απ' τον δρόμο περνούν που και που αυτοκίνητα που ξερνούν μαύρο, ζεστό καπνό. Οι τοίχοι ιδρώνουν. Στην στάση του λεωφορείου περιμένει αρκετός κόσμος. Στριμωγμένοι κάτω απ' το υπόστεγο της στάσης, προσπαθούν να κρυφτούν απ' τον ήλιο. Τα πρόσωπα τους κόκκινα σαν ώριμες ντομάτες, σταλάζουν. Ο ιδρώτας κυλά απ' τους κροτάφους, τρέχει στο λαιμό και φτάνει στη βάση του, όπου μουσκεύει τα καλοκαιρινά τους μπλουζάκια. Είναι κι εκείνος εκεί. Στέκεται πίσω απ' τη στάση, ακουμπισμένος στον κορμό ενός δέντρου. Οι φολίδες του κορμού αφήνουν το αποτύπωμα τους στο αριστερό του χέρι. Στ' άλλο κρατά το βιβλίο. Τον παρατηρώ πριν ακόμα φτάσω στη στάση. Ανοίγω το βήμα. Αυτή τη φορά θα δω το πρόσωπο του, σκέφτομαι. Από την άκρη του δρόμου ακούω το λεωφορείο, που αγκομαχά στην ανηφόρα. Σχεδόν τρέχω. Ταυτόχρονα με τις πόρτες του λεωφορείου που ανοίγουν, φτάνω κι εγώ στη στάση. Το στέρνο μου ανεβοκατεβαίνει λαχανιασμένο. Ανεβαίνω φανερά απογοητευμένος. Κάθομαι σε μια θέση πλάι στο παράθυρο, απ' την μεριά της στάσης. Εκείνος παραμένει ατάραχος κάτω απ' τη σκιά του δέντρου. Η μηχανή του βρυχάται κι οι ρόδες του ξεκινούν. Το λεωφορείο απομακρύνεται. Γυρνώ το κεφάλι μου προς τα πίσω. Το βιβλίο είναι κλειστό ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού του. Σηκώνω το βλέμμα μου για να δω το πρόσωπο του. Η καρδιά μου χτυπά ξέφρενα. Επιτέλους, σκέφτομαι. Το λεωφορείο κοντεύει στη στροφή...​Βλέπω το πρόσωπο μου να μου χαμογελά.

---

---

---