Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη. Η γνωστή ομάδα του τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ιδιοκτησίας, Μπρίνης, Ντονάς και Φούκουρας, με επικεφαλής την Αστυνόμο Τρύπη, βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν serial killer - ξένο σώμα για τα ελληνικά δεδομένα - που δρα χωρίς να επιλέγει τα θύματά του, χωρίς να αφήνει ίχνη παρά μόνο την υπογραφή του. Δύο πυροβολισμοί ψηλά στους μηρούς, δύο πυροβολισμοί στην κοιλιά, δύο στο στήθος και ένας τελευταίος εξ ΄επαφής στο μέτωπο. Τέσσερις φόνοι σε διάστημα δύο χρόνων. Κοινή συνισταμένη των δολοφονιών αθώων και ανυποψίαστων ανθρώπων είναι η υπογραφή του δολοφόνου. Οι προσπάθειες για τη διαλεύκανση ξεκινούν από το σημείο μηδέν. Μια αλληλουχία συνδυασμών σκέψεων, ερευνών, μαθηματικών … πράξεων και συνειρμών αρχίζει να ξετυλίγεται κι ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της επίλυσης του γρίφου ακολουθώντας βήμα – βήμα τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες τους και τους προβληματισμούς τους. Παρακολουθεί, υποψιάζεται, κάνει τις δικές του υποθέσεις, ανακαλύπτει τον δολοφόνο, αλλά περιμένει στην τελευταία πρόταση, στο κλείσιμο του βιβλίου, την επιβεβαίωση. Είχα καιρό να απολαύσω ένα κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα ευφυές, πολύπλευρο, άρτιο τεχνικά, με σωστή πλοκή, με σφιχτή δομή, σασπένς, ατμόσφαιρα και … γοητεία. Μια γοητεία επικίνδυνη για έναν αναγνώστη - μιας και με κράτησε καθηλωμένη και αποκομμένη από τους γύρω μου για ώρες – και που απορρέει κατά κύριο λόγο από την άκρως λογοτεχνική πένα του συγγραφέα. Ναι μεν η ιστορία είναι έξυπνη, πρωτότυπη, ευρηματική και φοβερά ενδιαφέρουσα, με τα 2/3 του κορμού της να πατάει στο μεσογειακό νουάρ και το 1/3 στη σκοτεινή, ψυχρή σκανδιναβική σχολή, αλλά κυριολεκτικά απογειώνεται με τη γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, μια γραφή στακάτη αλλά και περιγραφική, μια γραφή σκληρή, ωμή αλλά και γλαφυρή. Μια γραφή μεστή. Ο Αζαριάδης πετυχαίνει τη σύζευξη των δύο σχολών δίνοντας πρωταρχικό ρόλο στην έρευνα για τη διαλεύκανση των φόνων, βάζει κυριολεκτικά τη δική του σφραγίδα θίγοντας κοινωνικά θέματα που άπτονται της καθημερινότητας και σκορπά λεπτές πινελιές χιούμορ εδώ και εκεί. Μπαίνει σε κακοφωτισμένα μπαρ, συναντιέται με μόνο όμορφες υπάρξεις (ποτέ δεν βρήκα ούτε μία άσχημη γυναίκα σε αστυνομικό μυθιστόρημα), στοιχεία κλασσικής νουάρ ατμόσφαιρας, φτιάχνοντας ένα σύνολο που μόνο αδιάφορο δεν είναι! Λογοτεχνικό τερτίπι : τα ημερολόγια και η σωστή ένταξή τους στην ιστορία. Προσπάθησα να απομονώσω ένα δύο αποσπάσματα - συνηθίζω να εντάσσω κομμάτια μικρά από κάθε βιβλίο στον σχολιασμό μου - αλλά ήταν τόσα τα άξια αναφοράς που πραγματικά θα κατέληγα να γράψω πάνω από μία σελίδα. Προτιμώ να κλείσω με ένα τυχαία επιλεγμένο απόσπασμα και να τονίσω κάτι που με εκφράζει απόλυτα και αφορά όλα τα είδη μυθιστορίας. Σκοπός δεν είναι να φτάσουμε στο τέλος να δούμε τι έγινε. Ακόμη και στα αστυνομικά δεν έχει σημασία αν ανακαλύψουμε τον δολοφόνο στην χ ή ψ σελίδα, αλλά η διαδρομή. Κι όταν αυτή η διαδρομή έχει αυτό το ‘’ κάτι ‘’, τότε αξίζει να την ακολουθήσουμε! ‘’ Η Τρύπη πήρε το μετρό από τον σταθμό Εθνική Άμυνα. Κατεχάκη, Πανόρμου, Αμπελόκηποι…μέχρι το Μοναστηράκι. Μια διαδρομή διαρκείας δεκατεσσάρων λεπτών, ένα ατέλειωτο οδοιπορικό δίκην οδύσσειας Ιθάκης και ταυτόχρονα ένα ρεαλιστικό μωσαϊκό της σύγχρονης Αθήνας. Ο κλειστοφοβικός χώρος είχε την ικανότητα να δημοσιοποιεί τα αποστασιοποιημένα προσωπικά δράματα των επιβατών. Οι χαμηλωμένες, ψιθυριστές φωνές την έκαναν να νιώθει ότι ήταν μέσα σε εξομολογητήριο κι οι άλλοι, καθισμένοι στην εξωτερική πλευρά, της αποκάλυπταν μες στο μισοσκόταδο τα εσώψυχά τους. ΄΄ ‘’Μια πλήρης γκάμα βαρύτατων ασθενειών και ισοπεδωτικών κοινωνικών προβλημάτων απλωνόταν σαν ασφυκτικό πέπλο στα βαγόνια του τρένου. Κι από δίπλα, κάμποσα ναυαγισμένα φαντάσματα μιας προηγούμενης ζωής με ανθρώπινες συνθήκες έσερναν αδύναμα τα βήματα ζητιανεύοντας λίγα λεπτά για να τσοντάρουν για τη δόση τους. Αλλά αν αυτή ήταν η εικόνα της καθημερινότητας αποτυπωμένη σε ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η μαγεία έγκειτο στην ταυτόχρονη παρουσία έγχρωμου φιλμ, που έσφυζε από ζωή. Κι οι εικόνες του ; Νεαρά κορίτσια κι αγόρια, από δεκαπέντε και πάνω, με περίεργα χρωματισμένα μαλλιά, ντυμένα με ό,τι πιο εκκεντρικό μπορούσες να φανταστείς, να φλυαρούνε ακατάπαυστα και να χασκογελάνε, να φλερτάρουν, να φιλιούνται και να κραυγάζουν αισιόδοξα ΄΄θέλω να ζήσω … θέλω να φτάσω στα όρια ΄΄, λες και δεν έπαιρναν χαμπάρι την κρίση και την κατάθλιψη, που πίεζαν ασφυκτικά την κοινωνία γύρω τους. ΄΄ Θετικά στοιχεία : 1.Άριστη γραφή 2.Σωστή δομή 3.Ανατροπές και σασπένς 4.Φανερή η ενδελεχής έρευνα του συγγραφέα πάνω σε θέματα που άπτονται των διαδικασιών που αφορούν εγκλήματα. 5. Ανάδειξη κοινωνικών προβλημάτων. 6.Πολύ καλή επιμέλεια κειμένου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2015
0 Comments
|
|