Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη Με ένα κείμενο σφιχτής δομής, δυνατής πλοκής, και μια γραφή μεστή, συστήνεται ο Δημήτρης Σίμος στην πρώτη του εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας. Με μια ένταση που κλιμακώνεται και με πολλές ανατροπές σε μια ιστορία χωρίς κενά, χωρίς αναπάντητα ερωτηματικά, χωρίς τράβηγμα από τα μαλλιά για να κτιστεί το απρόσμενο, έρχεται και ολοκληρώνεται η εικόνα. Όλα είναι τακτοποιημένα και δίνονται στον αναγνώστη με τις σωστές δόσεις. Όλα είναι με μέτρο, ένα στοιχείο σημαντικό για μένα. Παράλληλα με την κυρίως ιστορία, (2010), που είναι σε πρωτοπρόσωπη γραφή - αφηγητής ο αστυνόμος Καπετάνος – κινείται, σωστά μοιρασμένη στα κεφάλαια, και μια άλλη που διαδραματίζεται από το 1978 μέχρι το 1985. Είναι γραμμένη σε τριτοπρόσωπη γραφή – για να τονίσει την απόσταση του ήρωα- αφηγητή από το θέμα, και μας δίνει την ιστορία δύο παιδιών από τα παιδικά τους χρόνια που μπλέκονται σε ένα φόνο εξ αμελείας. Οι πιο ψαγμένοι αναγνώστες, προσμένουν τον ΤΡΟΠΟ που ο συγγραφέας θα συνδέσει αυτές τις δύο ιστορίες, και φυσικά δικαιώνονται.
0 Comments
|
|