Αποσπάσματα αγαπημένων βιβλίων

Το κλαρινέτο - ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ

Η εξήγηση μπορεί να είναι πιο απλή. Ανακάλυψα επίσης ότι η λήθη έχει την ίδια ρίζα με το λάθος. Η λήθη υποδηλώνει την πλάνη, την άγνοια του αληθινού, των πραγματικών γεγονότων. Στα ελληνικά αυτό που λησμονούμε παίρνει μόνο του την πρωτοβουλία να εξαφανιστεί, να διαφύγει της προσοχής μας. Δεν υπάρχει λόγος να ντρεπόμαστε επειδή ξεχνάμε, εφόσον οι αναμνήσεις μας έχουν την τάση να παίζουν κρυφτό μαζί μας.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Οι Γιοι της Γαλανής Κυράς - ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

Ο πρώτος γιος του καλοκαιριού, ο προκομμένος Ιούνης, μόλις είχε αριβάρει στο νησί και χύθηκε πανέτοιμος να τελειώσει τις δουλειές στα κτήματα. Χαιρέτησε τους φίλους του, τους γεωργούς, που τον υποδέχτηκαν ενθουσιασμένοι. Είχαν κοπιάσει ολοχρονίς και τώρα περίμεναν με λαχτάρα τον ερχομό του. 
Πρώτο του μέλημα ήταν να ξανθύνει τα στάχυα κι εκείνοι τα θέρισαν και τα θημώνιασν χωρίς καθυστέρηση. Όμως δε στάματησε εκεί! Εργατικός κι αείκινητος γλύκανε τα κεράσια, όρνιασε τα σύκα, άνθισε τα λουλούδια, φούσκωσε τους καρπούς και με το μαγικό ραβδί του μετέτρεψε τον ανθό της ελιάς στο ευλογημένο χρυσοπράσινο θαύμα της ελληνικής γης.
Κατόπιν, αποκαμωμένος, πήγε να ξεπλυθεί στη θάλασσα. Εκεί γλυκοχαιρετήθηκε με τον αστραφτερό άρχοντα του ουρανού και μαζί χάρισαν τα δώρα τους στη Γαλανή Κυρά. Έχυσαν στα νερά της διάφανα κρύσταλλα και πολύτιμα πετράδια κι εκείνη τα στολίστηκε κοκέτικα κι έπιασε χαρούμενη το δροσερό σιγομουρμούρισμα της.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

ΣΜΥΡΝΗ Κυνήγι Μαγισσών - ΙΣΜΗΝΗ Χ. ΜΠΑΡΑΚΛΗ

. . . Στιγμές είναι η ζωή, τώρα ευτυχισμένες, αύριο, ποτέ δεν ξέρεις. Να 'χουν ενθύμια, για εκείνους, και αργότερα για τα παιδιά, και ίσως μετά τα εγγόνια τους. Έχουν γνώση οι φωτογράφοι. Το μόνο σίγουρο. Το 'μαθαν τόσο χρόνια το μυστικό της τέχνης τους. . . η ανάμνηση της στιγμής. Κάθε φωτογραφία, σιωπηλός μάρτυρας μιας ελάχιστης στιγμής του τώρα, που αμέσως μετά περνάει στο παρελθόν. Και ύστερα; Ύστερα ξεθωριάζουν όλα, χάνονται, σβήνουν οι άνθρωποι από το κάδρο ένας ένας. . . περνούν στην ιστορία.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Τα κύματα - ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ

Τα κύματα έσπαζαν κι άπλωναν τον αφρό τους γοργά πάνω στην αμμουδιά. Το 'να μετά τ' άλλο έπαιρναν ύψος και όγκο, κι έπεφταν και καθώς έπεφταν, ψεκάδες τινάζονταν. Τα κύματα είχαν βαθύ γαλανό χρώμα, αλλά στη ράχη τους ένα διαμαντένιο φως παιχνίδιζε, όπως οι μύες που σιγοτρέμουν στη ράχη των αλόγων. Τα κύματα έπεφταν τραβιόνταν και πάλι έπεφταν, με το γδούπο του θηρίου που χτυπάει, πάλι και πάλι.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ.

Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο - ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

Χρόνια αργότερα ο Ματίας, όταν θα τα θυμόταν όλ' αυτά, θα είχε πια συνείδηση της αθωότητας με την οποία ντύνει ο ήλιος τον κόσμο. Θα ήξερε πως σ' ένα ηλιόλουστο απόγευμα της άνοιξης, δίπλα στον Πάδο, την ώρα που τα έντομα απ' τους καλαμιώνες βουίζουν στον χλιαρό αέρα και τα βατράχια φλυαρούν αθέατα, όλα μπορούν να είναι σκληρά και επηρμένα στην αθωότητα τους. Η εικόνα απ' το φουσκωμένο κουκουνάρι του Μίχαελ μες στο χειμωνιάτικο δάσος αποκαθηλώθηκε κι ύστερα μίκρυνε, έγινε επίφοβη όσο μια απλή φαγούρα στο μπράτσο του την ώρα που το καίει ο ήλιος.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Ανεμoδαρμένα Ύψη - EMILY BRONTE 

Κι αν όλα έμεναν κι αυτός χάνονταν, το σύμπαν θα ήταν για μένα τόπος ξένος και φοβερός. Δεν θα 'χα θέση εκεί. Η αγάπη μου για τον Λίντον είναι σαν το φύλλωμα του δάσους. Ο χρόνος θα την αλλάξει, το ξερώ καλά, όπως ο χειμώνας αλλάζει τα δέντρα. Η αγάπη μου για τον Χήθκλιφ είναι σαν τα αιώνια βράχια αποκάτω - λίγη ευχαρίστηση μου δίνει, αλλά αναγκαία. Νέλλυ, είμαι ο Χήθκλιφ. Είναι πάντα, πάντα στο νου μου. Δεν μου δίνει χαρά, όπως μου δίνει χαρά ο εαυτός μου, αλλά είναι μέσα μου, σαν τον ίδιο τον εαυτό μου. Και μιλάς για χωρισμό; Είναι αδύνατον και-

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ.

Ανεμώλια - ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ

ΗΡΘΕ ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΝΥΧΤΑ. Η σελήνη εδώ κι εκατομμύρια χρόνια γεμίζει και αδειάζει φως στον κάθε ερχομό του σκοταδιού. Την κοιτούσα εκείνο το βράδυ από τον έρημο όρμο και σκεφτόμουν πως ο σκοτεινός ουρανός είναι ίσως μια μεγάλη κόλλα από σκούρο χαρτί, τέτοιο που τυλίγαμε παλιά τα βιβλία στο σχολείο, μια τεράστια κόλλα τεντωμένη. Πίσω της υπάρχει άπλετο φως, ο Θεός, όπως λέω πια καθώς γερνάω.Η σελήνη είναι μια τρύπα στη μεγάλη κόλλα αυτού του χαρτιού, μια τρύπα που αφήνει το ανέσπερο φως να περάσει. Ένα ψαλιδάκι με λαβές από φίλντισι κόβει κάθε νύχτα λίγο απ' το μεγάλο χαρτί και η σελήνη, η οποία είναι μια σχισμή στο φως, μεγαλώνει, ώσπου έρχεται μια νύχτα που το μάτι του Θεού ολοστρόγγυλο τηράει τον κόσμο ένα μάτι ασημένιο φως, ένα ματόχαντρο- η πανσέληνος.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

Καληνύχτα τώρα Μάνο - ΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΓΙΩΤΑΚΟΥ

Έπαψε να μιλά και ήταν σαν να είχε χαθεί στο χάος και στην κόλαση. Σαν καταιγίδα τον κατέκλυσαν σκέψεις και εικόνες φρίκης. Και θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει και μάνα και πατέρα εκεί στα μακρινά κατσικοχώρια, και θυμήθηκε ότι είχε μάθει πως πέθαναν λίγο μετά που γύρισε από το εξωτερικό, μα ούτε που τον είχε νοιάξει καθόλου. Θυμήθηκε και τι δεν θυμήθηκε! Μια ζωή ολόκληρη μέσα στα βρόμικα νερά, τα γεμάτα σκουπίδια και σπασμένα γυαλιά και κουτιά πατημένα και πτώματα ζώων. Και ήταν η ζωή του σαν να κυλούσε μαζί με τα νερά στο ποτάμι, ύστερα από κατακλυσμιαία βροχή, και κει και αυτός να κολυμπά μέσα σ΄αυτή τη βρόμα, μέσα σ΄αυτή την κατάσταση που είχε ξεφύγει πια από κάθε έλεγχο.
Ο Μάνος δεν τον ανησύχησε. Τον άφησε στην κατάσταση αυτή και ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Έβαλε το χέρι του στην πληγή της ψυχής του, σαν να ήθελε να του ελευθερώσει κάθε οπτικό νεύρο και να αντικρίσει τη ζωή όπως έπρεπε. Η μηδαμινότητα που τον είχε τριγυρίσει, η αβεβαιότητα και οι εναλλασσόμενες αγωνίες και φρίκες έπρεπε να μετατραπούν σε μια άλλη ψυχική κατάσταση, όπου η ψυχή θα μπορούσε να ρίξει την άγκυρά της.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ.

Τότε που τραγουδούσαν οι θεοί - Άννα Γαλανού

 Ήμασταν τότε έξι οικογένειες όλες κι όλες, περίπου καμιά σαρανταριά άτομα. Πολύ φτωχοί, ξεκινούσαμε κάθε μέρα από το μηδέν, τίποτα δεν ήταν έτοιμο για μας. ''Είμαστε τσιγγάνοι και κανείς δεν νοιάζεται αν θα ζήσουμε ή αν θα πεθάνουμε''  άκουγα να λένε συχνά, γιατί ένα λόγο συμπάθειας δύσκολα ακούγαμε.
«Οι άνθρωποι ξεχνούν την καλοσύνη τους μέσα στις εκκλησιές τους. Δεν την βγάζουν από κει μέσα ούτε γι΄αστείο και ούτε ποτέ την παίρνουν μαζί τους όταν φεύγουν και κάθε Κυριακή την ξαναβρίσκουν στο ίδιο ακριβώς σημείο που την άφησαν την προηγούμενη φορά.»

​
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Και γύρω τους η θάλασσα - Αφροδίτη Βακάλη

Ένα τσούρμο άντρες μες στον καφενέ, της θάλασσας και της στεριάς. Διαφορετικοί σε όλα και τόσο όμοιοι. Όλοι με την ίδια σκέψη, την ίδια ανάγκη. Και ο καημός πάντοτε ένας. Η γυναίκα. Η δική τους ή άλλη. Μα πάντα η γυναίκα. Απ' αυτή φεύγουν και σε αυτή γυρνάνε. Αυτή τους φέρνει στη ζωή, αυτή τους συντροφεύει κι αυτή τους κλείνει τα μάτια. Η ζωή τους όλη ένας κύκλος και στη μέση πάντα αυτή. Το κέντρο του κόσμου τους. Τίποτα πέρα απ' αυτή. Τίποτα χωρίς αυτή. Το ξέραν, κι όσοι ήταν μες στον καφενέ και οι άλλοι, όσοι δεν ήταν. Όλοι οι άντρες το ξέρουν. Βαθιά στην καρδιά τους το νιώθουν και τους τρομάζει. Προσπαθούν πάντα να το ξορκίσουν, με χωρατά, με κρασί, με το μαχαίρι. Ανάλογα την περίσταση. Μα το ξέρουν καλά.
​
​
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Έθιμα Ταφής - HANNAH KENT

​Λες και η προσευχή έχει τη δύναμη να τις ξεριζώσει τις αμαρτίες. Αλλά οι γυναίκες όλες ξέρουν πως το νήμα, άμα το υφάνεις και μπει στη θέση του,πάει, στέριωσε. Ο μόνος τρόπος να διορθώσεις το λάθος, είναι να το ξηλώσεις όλο το πανί.
Ο Νάταν δεν πίστευε στις αμαρτίες. Έλεγε πως είναι ακριβώς οι ατέλειες του χαράκτηρα που φτιάχνουν τον άνθρωπο. Ακόμα κι η φύση αψηφά τους ίδιους τους κανόνες της για χάρη της ομορφιάς, έλεγε. Για χάρη της δημιουργίας


Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.

Το χνάρι που δεν έσβησε - ΝΟΕΛ ΜΠΑΞΕΡ

Ένα ένα, σαν στρατιωτάκια παραταγμένα εφ' ενός ζυγού, τα χρόνια έμοιαζαν με τελειωμένα κι αποκρουστικά στην όψη παλιοσίδερα. Σπρώχνοντας και παραμερίζοντας τα χαλάσματα αυτά, έβρισκα από κάτω ανά καιρούς τη λάμψη από μια χρυσή λίρα που ξέμεινε από τις στοίβες της Κατοχής. Το θαμπό παράσημο, που το είχε κάπου χάσει, δεν το βρήκα. Τα κοπιαστικά βραδιά στη σάλα ακούγαμε οικογενειακώς τις θύμησες από ηρωικές πράξεις του κατά το αλβανικό έπος που δεν έγραψε, το ξέχασε η αφηρημένη ιστορία, και υπνωτιζόμασταν ομαδικά σαν να κοιτούσαμε εκκρεμές...

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Η πόλη έχει ρεπό - ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΠΡΑΝΤΖΙΟΣ

​''Η δεκαετία πίσω είναι το χθες, η πενταετία σαν χτες, χρόνος και διετίες το σήμερα. Έρχονται ώρες που σκέφτομαι: δεν προλαβαίνω. Σε λίγο θα είμαι πολύ μεγάλος. Η αντίληψη του χρόνου είναι μέγα θέμα. Το καθετί που αφορά τα κομμάτια του χρόνου επιμερίζεται. Πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, το κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά γίνεται μικρότερο, σπάει σε ποικίλους επιμερισμούς και καταλήγει να ονομάζεται στιγμή. Γεμάτο στιγμές το παρελθόν, στιγμές που εναλλάσσονται το παρόν. Κι όσο για το μέλλον; Οι στιγμές γεμίζουν φόβο, γιατί το αύριο μπορεί να είναι άσχημο και ηλικιακά σε φέρνει όλο και πιο κοντά στον κόσμο της απώλειας αγαπημένων προσώπων ή και του ίδιου σου του εαυτού. Άραγε, ο πιο ευτυχής ποιος είναι; Αυτός που έχει ζήσει π.χ μια στιγμή ζωής που τα είχε όλα όπως τα ήθελε, αυτός που έζησε περισσότερες καλές στιγμές αθροιστικά κι ας μην είχαν μεγάλη ένταση, ποιος είναι; Εννοείται πως δεν ξέρω. Αυτό, όμως που αντιλαμβάνομαι είναι πως τα πάντα είναι στιγμές. Κι εμείς αυτές τις στιγμές συνήθως τις χάνουμε στο όνομα μιας άλλης κακής στιγμής που μας βασανίζει ή τις θυσιάζουμε στο όνομα ενός αύριο που παίζει και να μην υπάρχει. Πόσα αρχίδια πειθαρχίας πρέπει να έχεις για να ζεις όντως την κάθε καλή δυνατότητα στιγμής σαν να μην υπάρχει καθόλου το άγχος του αύριο; Πόσα; Εννοείται πως κι ούτε αυτό το ξέρω. Δεν μπορώ να ζήσω την κάθε στιγμή μοναδικά. Έχω άγχος. Και για το χτες και για το σήμερα και για το αύριο. Γιατί υπάρχει το αύριο. Είναι ίδιο με το σήμερα και το χτες.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ.

Τα Παλιά Ασήμια - ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΛΟΥ

Το ζεστό μάρμαρο στο οποίο είναι ξαπλωμένος μπρούμυτα του προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση, κάτι από τη λησμονημένη μήτρα του θυμίζει –μητέρα είσαι εδώ;–, οι υδρατμοί, το κελάρυσμα του νερού, το φως που μπαίνει από τα ζωγραφιστά παράθυρα της θολωτής οροφής, το άρωμα της σαπουνάδας, τα μουρμουρητά που φτάνουν στα αυτιά του από δίπλα και το νερό με το οποίο τον περιχύνει κάθε τόσο ο Χασάν –να μην ξεχνάμε και τις τρεις ρακές, ούτε όμως και το υπερατλαντικό ταξίδι– τον έχουν αποχαυνώσει.
Ένα απαλό γυναικείο γέλιο έρχεται από κάπου.
«Lady!» λέει ο Τούρκος χαμογελώντας πονηρά και δείχνει τον μαρμάρινο κυκλικό τοίχο που τους περιστοιχίζει. Κουβέντες χαμηλόφωνες από την άλλη πλευρά του διαχωριστικού τοίχου, ο ήχος του νερού που κυλάει πάνω σε γυναικείο σώμα ακολουθώντας την καμπύλη της σπονδυλικής στήλης, εκεί όπου υπάρχει ένα ανεπαίσθητο χνούδι που σηματοδοτεί την πορεία του σώματος, μέχρι τα απαλά βουναλάκια των οπισθίων με την αδυσώπητη χαράδρα ανάμεσά τους. 
Βυθίζεται στα αρώματα και στην παραίσθηση, ο Χασάν με χέρια τρυφερά σαν μωρού παιδιού περνάει από πάνω του μια πάνινη σακούλα γεμάτη χλιαρό, μυρωμένο αφρό. Πάλι εκείνη η φωνή, λίγο πιο σιγανή τώρα –μητέρα είσαι εδώ;–και ένα μικρό επιφώνημα ευχαρίστησης. 
Φαντάζεται το υγρό άρωμα της λεβάντας να κατρακυλάει από τη γουβίτσα του λαιμού σε ερεθισμένα γυναικεία στήθη με τις ρώγες σκληρές και σκουρόχρωμες, ύστερα να αγγίζει το μαλακό δέρμα μιας κοιλιάς, όχι επίπεδης, ούτε πολύ σφιχτής, να, σαν γυναίκας που έχει λίγο καιρό που γέννησε, και από εκεί να τρέχει στο βαθούλωμα μυστηριώδους ήβης σκεπασμένης με κόκκινο χνούδι, να τρέχει και στους μηρούς που κλείνουν την «καιόμενη βάτο» ανάμεσά τους. 
Τα σιγανά επιφωνήματα ευχαρίστησης από νερά που σπαταλιούνται πάνω στα κορμιά και στα μάρμαρα συνεχίζουν να ακούγονται από δίπλα, διαθλασμένα από την υγρασία, το φως του μεσημεριού που περνάει με δυσκολία από τα ανοίγματα της οροφής, τους ατμούς από το ρακί που ανεβαίνουν στο κεφάλι του και από την πίκρα για την αυτοκτονία της μητέρας του που ποτέ δεν ξεπέρασε. 

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια - ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ

​Το μήνυμα φεύγει στους αιθέρες, περνάει μέσα από την κοιλάδα του Γκιόρεμε, την υπόγεια πολιτεία της Μαλακοπής, τον Κόκκινο ποταμό, το Μαύρο Βουνό, τις πεδιάδες της Μικρασίας. Αφήνει ένα χάδι στη φιλντισένια Σμύρνη και βουτάει στο Αιγαίο Πέλαγος. Βγαίνει στη μοσχοβολιστή Χίο και κουβαλάει ένα νεαρο δελφίνι που ακολουθεί ένα πλοίο με το όνομα «Ελλάδα». Ύστερα πίνει νερό από μια πηγή πάνω στο βουνό της Άνδρου και με έναν πήδο βρίσκεται στον βράχο του Σουνίου. Μέσα στις χρυσές ακτίνες της δύσης προσκυνάει τον θεό Ποσειδώνα στον ναό του και μετά φεύγει για τις μαρμάρινες κολόνες του Παρθενώνα. Ύστερα χώνεται σε μια πολυσύχναστη πλατεία και , ανηφορίζοντας καμπόσο, παραδίδεται σε μια άσπρη συσκευή που είναι αφημένη σε ένα παλιομοδίτικο φερ φορζέ τραπεζάκι στην άκρη ενός κήπου πνιγμένου στα γιασεμιά. Γύρω γύρω οκταώροφες πολυκατοικίες χάσκουν σαν τους κακούς δράκους του παραμυθιού, αλλά η Ερωφίλη επιμένει να μη δίνει για αντιπαροχή την πατρική μονοκατοικία στους Αμπελοκήπους.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.

Στα χρόνια της ομίχλης - Ιάσμη 
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΙΑΣ

Ο Νικόλας με την Ιάσμη χάθηκαν.. Χάθηκαν στην ομίχλη που από αργά το βράδυ, εκεί γύρω στις τρείς μετά τα μεσάνυχτα, ήρθε σιγά σιγά κι αθόρυβα από απέναντι και μέχρι το πρωί τα είχε σκεπασμένα όλα. Αδύνατο πια να ψάξουν έγκαιρα, αδύνατο να βρουν κάτι οι λιμενικοί, ούτε κανένας άλλος. Ακουγόταν πού και πού η μπουρού που φυσούσε μπας και υπήρχε απόκριση. Μα απόκριση, καμία...
Για μέρες και μήνες ψάχνανε στις ακτές, στα ακρογιάλια, στους κόλπους και στα πόρτα, ψάχναν στις γύρω θάλασσες και στις βραχονησίδες. Ποτέ δεν βρήκαν τίποτα.
Ο Νικόλας και η Ιάσμη είχαν χαθεί οριστικά .Μαζί είχαν αναληφθεί στο γαλαξία των μύθων

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Στα χρόνια της ομίχλης - Χατισέ
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΙΑΣ

Έριξε μια ματιά στο μεγάλο στρογγυλό ρολόι που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του και έκανε μια γκριμάτσα θαυμασμού το τρένο θα ήταν στην ώρα του.
Πράγματι, από μακριά δεν άργησε να φανεί εκείνο το ένα και μοναδικό, το στρογγυλό φανάρι, που ακόμα και μες στην κακοκαιρία, μέσα στο ανεμόβροχο και στην αχλή εκείνου του χειμωνιάτικου απόβραδου ξεχώριζε λες κι ήταν μάτι Κύκλωπα έτσι βαλμένο, μπροστά κι απάνω από τη μηχανή, να φέγγει δυνατά, περισσότερο για να κάνει το ίδιο ορατό από μακριά παρά για να του φωτίζει το δρόμο. Δεν είχε ανάγκη άλλωστε. Περιορισμένο ανάμεσα στις μεταλλικές του
παρωπίδες, στέρεα βιδωμένες απάνω στη γη, πώς να διαλέξει πού να στραφεί; Επιλογή καμία – δεδομένη ήταν η αφετηρία του, αδιαπραγμάτευτη η διαδρομή του, προδιαγεγραμμένο το τέρμα του…
Μέχρι να τα σκεφτεί όλα αυτά τα προφανή ο Σουλεϊμάν, που του άρεσε να τα σκέφτεται με ανεξήγητη και ανώφελη επιμονή, εκείνο όλο και πλησίαζε, προβάλλοντας πια πεντακάθαρα τη μαύρη μούρη του μέσα από το θολό ομιχλώδες σύννεφο που αχώριστο σύντροφο έσερνε μαζί του.
Για μια ακόμα φορά, όπως τις περισσότερες, βιαστικό είχε έρθει προς τον σταθμό δίχως καθόλου να σταθεί, προσπερνώντας και συνεχίζοντας τον δρόμο του χωρίς έστω λίγο να κόψει ταχύτητα, ρίχνοντας μόνο ένα σύντομο σφύριγμα χαιρετισμού. 

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

​Lacryma Christi - ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ
​

Η σχέση μας πάντα σαρκική άλλες φορές είχε τα συστατικά του λευκού κρασιού και άλλες του κόκκινου. Είχε ευωδίες φρέσκων φρούτων, αμύγδαλου, κάποια ιδέα λουλουδιών, ίσως βιολέτας. Ο Ρούγιου, πεπειραμένος δοκιμαστής των κρασιών, έβαζε στον έρωτα όλες τις αισθήσεις του, την πνευματική συμμετοχή του, την προσοχή, την αυτοσυγκέντρωση, αλλά κρατούσε πάντα το πιο καλό κομμάτι του εαυτού του για τον ίδιο, χωρίς να το μοιράζεται μαζί μου, γιατί την πιο ακατάλληλη στιγμή ερχόμουν αναπάντεχα στη μνήμη του έτσι, όπως με είχε δει σαν τραγική ηρωίδα κάποιας όπερας, σφιγμένη μέσα στο ματωμένο κόκκινο ταφτά μου, να σέρνομαι πάνω στο νεκρό σώμα και να φιλώ τα παγωμένα χείλη του εχθρού, και αυτό τα κατέστρεφε όλα ανάμεσά μας.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ.

Ένας τσιρκολάνος μια καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις - ANDREW NICOLL

Όμως προς Θεού, μην το πετάξεις το βιβλίο. Είτε το διαβάσεις είτε όχι. Δώσ’ το σε κάποιον άλλον που ίσως θέλει να το διαβάσει. Ή κράτα το κάτω από το κρεβάτι σου σ’ ένα παλιό χαρτόκουτο από παπούτσια, για να καταλήξει σε κάποιο παλαιοπωλείο όταν πεθάνεις και συ και ίσως σαράντα χρόνια από σήμερα ή πενήντα ή ίσως τον επόμενο αιώνα, κάποιος θα το βρει και θα το αγοράσει για φραγκοδίφραγκα και θα αρχίσει να το διαβάζει ...
Εκεί έξω κόσμος πεθαίνει, ζωές τελειώνουν, εξανεμίζονται σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Τίποτε δεν μένει παρά χιονοθύελλες από στάχτη που τις παρασέρνει ο άνεμος. Και δεν θέλω να συμβεί αυτό και σε μένα. Θέλω να αφήσω έστω ένα τόσο δα σημάδι στη σκόνη της ιστορίας 

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Τι πιστεύω - JACQUELINE DE ROMILLY

​Πρώτα πρώτα πιστεύω ότι η ζωή είναι ωραία και αξίζει να την αγαπάμε. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλα τριανταφυλλένια. Όμως με εντυπωσιάζει, αρνητικά, το ότι δεν επιδιώκουμε με πείσμα την ομορφιά της και τα αγαθά της. Ρίχνουμε το φταίξιμο στην κοινωνία, νιώθουμε ότι ο κόσμος είναι παράλογος, δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να συννενοηθούμε μεταξύ μας, απογοητευόμαστε ή μάλλον σύμφωνα με το σύγχρονο ιδίωμα, έχουμε ''αηδιάσει '' . Πάντα θα υπάρχει ένα άλλοθι : τα ναρκωτικά, η ροπή προς τη βία ...Το να μιλάμε για την ευτυχία, ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ.
Πάντα υπάρχουν προβλήματα, η ζωή είναι δύσκολη. Οι χαρές ισοσταθμίζονται ή υπερφαλαγγίζονται από τις λύπες και δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Μια μέρα κοιτούσα έναν βράχο γεμάτο φύκια που τον μισοσκέπαζε η θάλασσα. Καημένα φύκια! Το κύμα ανέβαινε και κατέβαινε τραβώντας τα προς τα κάτω, στρίβοντάς τα χωρίς νερό. Ύστερα το κύμα ξανανέβαινε και μόλις τα φύκια τινάζονταν μαζί του προς τα πάνω, ξανανοίγονταν προς τη θάλασσα, για μια στιγμή. Σκέφτηκα : έτσι είμαστε κι εμείς. Μας τραβάνε, αντέχουμε-κι αυτό συνεχίζεται επ΄άπειρον, αλλά, κάθε στιγμή, μπορούμε να ξανανθίσουμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις.
Η ευτυχία υπάρχει. Μας κατακλύζουν οι έγνοιες, στριμωχνόμαστε στο μετρό, στις πυκνοκατοικημένες μας πόλεις, διαβάζουμε όρθιοι την εφημερίδα, βιαζόμαστε, ξεχνάμε την ευτυχία.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.