Βυθισμένος Ουρανός της Κικής Τσιλιγγερίδου από Εκδόσεις BELL

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη 

«Το γκρίζο φως του πρωινού, σμιλεμένο από την ψιλή βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει, έστεκε πάνω από το άγριο τοπίο  και την ομάδα των συγκεντρωμένων σαν σπασμένο κέλυφος από το αυγό κάποιου πελώριου μυθικού ερπετού . »

Σε ένα σκηνικό μιας Αθήνας όπου η βροχή πέφτει συνεχώς άλλοτε σιγανά και άλλοτε δυνατά,  απογυμνώνοντας ψυχές άλλες ανταριασμένες και άλλες σκοτεινές, ξετυλίγεται η υπόθεση του βιβλίου Βυθισμένος ουρανός.
Ένας φόνος που μοιάζει για αυτοκτονία, ύποπτοι που αρχίζουν να  ξεπερνούν τα τρία δάχτυλα μιας παλάμης, δυσχεραίνοντας έτσι την διαλεύκανση της υπόθεσης, μια νεόκοπη ομάδα του τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και η επικεφαλής της, η Στέλλα Άνταμς προσφάτως αφιχθείσα από την Αμερική, συνοδευόμενη από έναν εντυπωσιακό φάκελο εκπαίδευσης και δραστηριοτήτων, συνθέτουν την αρχή για  ένα νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα ικανοποιήσουν έναν αναγνώστη του είδους. 
 
Το πρώτο δυνατό ξάφνιασμα έρχεται διαβάζοντας την εισαγωγή του βιβλίου.
Οι πρώτες εικόνες, οι τόσο παραστατικές που σχηματίζονται μπροστά σου, αυτές του βυθού της θάλασσας, δημιουργούν μια αντίφαση δυνατή και καθόλου τυχαία επιλεγμένη από τη συγγραφέα.
Αντίφαση σε σχέση με τον πάνω κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων, που με την οικονομική κρίση να τους ταλανίζει και να τους θολώνει το μυαλό, με τις σχέσεις τους να ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί, γιατί δεν έχουν το υπόβαθρο να στεριώσουν, με τον ρατσισμό και την ομοφυλοφοβία να κερδίζει έδαφος αντί να χάνει, φτιάχνουν ένα μωσαϊκό θολό, τελείως αντίθετο από αυτό του βυθού, όπου όλα ήταν αλλιώς.

«Πετούσε μέσα στα κυλινδρικά, σαν σήραγγες μονοπάτια που χάραζε ο φακός του, όπως πετά κανείς στα όνειρα. Ή μάλλον όχι. Στα όνειρα δεν πετάς ακριβώς. Απλώς κάνεις μεγάλα άλματα, νικώντας για λίγο τη δύναμη της βαρύτητας. Δεν πετάς στ΄αλήθεια ούτε καν στα όνειρα, Εδώ κάτω όμως πετούσες. Εδώ ήταν αλλιώς. Εδώ πετούσες στ΄αλήθεια. »
 
Ο γρήγορος ρυθμός, οι ανατροπές, η βία, η άκρατη δίψα για το χρήμα και ένας κύκλος αίματος που όλο απλώνεται, είναι στοιχεία δυνατά του βιβλίου, στοιχεία δοσμένα από μια γρήγορη, κοφτή, κινηματογραφική και ενίοτε ασθματική γραφή. 
«Γι αυτό και ούρλιαζε, ούρλιαζε όταν τους είδε  μπροστά της, λέγοντάς τους πως θα σκοτώσει κι αυτούς και όλη τους την οικογένεια και ό,τι αγαπούσαν έτσι και δεν έπεφταν κάτω, έτσι και δεν έπεφταν κάτω αμέσως, αμέσως εκείνη τη στιγμή, προκαλώντας τους κατά βάθος να κάνουν έστω και μια υποψία επιθετικής κίνησης, έστω και μία, ή μισή-οτιδήποτε που θα έδινε το ελεύθερο στο βουλιμικό της δάχτυλο να πατήσει τη σκανδάλη του αυτόματου CZ διατάζοντας τις σφαίρες του να διαλύσουν τα κεφάλια τους.»

Οι εικόνες δημιουργούνται πάραυτα και είναι ζωντανές, έχοντας στο κέντρο τους μια φιγούρα αλλόκοτη, φερμένη από κάπου αλλού, διαφορετική, «πειραγμένη» ποτισμένη με τους δικούς της εφιάλτες που καραδοκούσαν να βγουν μπροστά της σε κάθε της βήμα και να τη συνθλίψουν.
Σαν φερμένη από κάπου αλλού, λοιπόν, είναι η Στέλλα Άνταμς, όμως, απόλυτα ταιριαστή με τον σκοτεινό ουρανό, με τη ζοφερή Αθήνα που κανείς δεν θέλει να βάλει σε τάξη,  ταιριαστή με το μπαρ εκείνο με την «εύκαμπτη σωλήνα νέον που έλεγε Laura, αν και το αρχικό γράμμα είχε σβήσει, άγνωστο πότε. »
Είναι το δεκανίκι της το μπαρ, όπως και ο «μηχανικός », γιατί δεν μπορεί να πορευτεί αλλιώς, γιατί δεν γίνεται να διαλέξει άλλους δρόμους πιο συμβατικούς, ώστε να βοηθηθεί .
Οι εφιάλτες που την κυνηγούν γίνονται παραλήρημα και ένας χορός παράνοιας στήνεται που σου κόβει την ανάσα.
Αυτή είναι η Στέλλα Άνταμς, η κεντρική ηρωίδα, που δίνει από τον εαυτό της λίγο-λίγο κι ένα κομμάτι, ώσπου να σταθεί γερά μπροστά μας και να μας προϊδεάσει για τη συνέχεια της τριλογίας. Απόκοσμη και μυστηριώδης με κόκκινα μαλλιά, λευκό δέρμα και τα μαύρα γυαλιά που δεν τα βγάζει ποτέ, γίνεται η φιγούρα που γύρω της δένεται η ιστορία του τώρα και εκείνη του πριν, που κουβαλά όλες τις ενοχές και πληγές της.  
Αντισυμβατική, σοκαριστική με τις επιλογές της, ακραία πολλές φορές με τις αποφάσεις της, ανορθόδοξη στους τρόπους επίλυσης της υπόθεσης, αλλά … αυτή είναι η Στέλλα Άνταμς. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
 
Ο αφηγηματικός λόγος της συγγραφέως αλλάζει μορφή ανάλογα με το γύρισμα της ιστορίας. Αλλού έχει χροιά μελαγχολική και τρυφερή – οι σκηνές με τον σκύλο ή οι μοναχικές στιγμές της Στέλλας -  αλλού γίνεται σκληρός και αλλού είναι δοσμένος με μεγάλες προτάσεις, εκεί που καθίσταται απαιτητό  να  ενημερωθεί ο αναγνώστης είτε για τις «περγαμηνές» της ηρωίδας, είτε όπου η ιατροδικαστής με ιατρική ορολογία αιτιολογεί και κατευθύνει την ομάδα των αστυνομικών.
Τα κεφάλαια είναι μικρά και ξεκούραστα για τον αναγνώστη και οι προτάσεις μικρές και κοφτές συμβαδίζοντας με τη σιγανή, συνεχή βροχή.  
«Για κάποιο λόγο, χάρηκε που δεν είχε σταματήσει να βρέχει, έστω και έτσι : αργά, απαλά και ύπουλα. Ήταν μια παρηγοριά αυτή η βροχή, μια συντροφιά. Μια κάποια κανονικότητα. Την είχε ανάγκη την κανονικότητα. Τίποτα μέσα της δεν ήταν τακτοποιημένο και πλήρες. Ήταν γεμάτη τρύπες , παντού. Ανοιγμένες από ένα ζευγάρι φασματικούς γάντζους...»
 
Δεν γίνεται να κλείσω,  χωρίς να αναφέρω μια σκέψη, από τις πολλές, της ηρωίδας.
«Τούτη η πόλη, όπως και κάθε άλλη, ήταν ένας τόπος από τον οποίον δεν μπορούσες να ξεφύγεις, ή να γλυτώσεις. Ποτέ, ό,τι και να έκανες, όσο χαμηλά και αν κρατούσες το κεφάλι σου, αργά ή γρήγορα η πόλη θα σε εγκλώβιζε και θα σε κατάπινε. Θα σε έκανε κτήμα της : ένα ουδέτερο, μέτριο κομμάτι της, κάτι χλιαρό και φτηνό, ένα μουδιασμένο μέλος χωρίς στόμα και χωρίς νευρικές απολήξεις. Κάτι που δεν θα είχε την ικανότητα ούτε καν να πονάει. »

Θετικά στοιχεία :
Γρήγορη ροή.
Πολύ καλός αφηγηματικός λόγος, πλούσιο λεξιλόγιο.
Ανατροπές.
Πρωτότυπος ο κεντρικός χαρακτήρας.
Πολύ καλή η επιμέλεια. 
 
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Bell. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2019.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

Το τζιπ αφέθηκε να γλιστρήσει στα βράχια των Δικαστικών, στον Μαραθώνα, παίρνοντας μαζί του στον βυθό την Ξένια Χατζή. Το αίμα της είναι πλημμυρισμένο στα ηρεμιστικά: μία ποσότητα ικανή επίσης να τη σκοτώσει. Θα μπορούσε να ήταν αυτοκτονία. Αλλά η αστυνόμος Στέλλα 'Aνταμς ξέρει πως δεν είναι. Ξέρει πως είναι φόνος.
Λίγους μόλις μήνες μετά τον ερχομό της στην Ελλάδα από την Αμερική και τη μυστική αντιτρομοκρατική υπηρεσία του FBI στην οποία εργαζόταν, η αινιγματική τριανταπεντάχρονη με το λευκό δέρμα, τα κόκκινα μαλλιά και τα γυαλιά ηλίου που δεν βγαίνουν στιγμή από τα μάτια της, θα ψάξει για τον αινιγματικό δολοφόνο με τον δικό της ανορθόδοξο τρόπο.
Βίαιη, μονομανής, με μια ιδιαίτερη σεξουαλικότητα και καθόλου πολιτικά ορθή, η Στέλλα 'Aνταμς δεν θα απαιτήσει μόνο από τους συνεργάτες της την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης, αλλά θα μπλεχτεί και η ίδια επικίνδυνα βαθιά σε αυτήν.
Την ίδια στιγμή που τα γρανάζια –και οι γάντζοι– του παρελθόντος της έρχονται όλο και πιο κοντά της. Για να τη συνθλίψουν.
Ο Βυθισμένος Ουρανός είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Κικής Τσιλιγγερίδου και το πρώτο βιβλίο της αστυνομικής τριλογίας της Στέλλας 'Aνταμς. 
 
 
 

Δείτε το σχετικό βίντεο : 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα :

Η Κική Τσιλιγγερίδου γεννήθηκε στην Τσεχία, όπου και έζησε μέχρι τα έξι της χρόνια. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε επί πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στον ημερήσιο τύπο. Από το καλοκαίρι του 2017, ζει μόνιμα στην Πράγα.
​Ο Βυθισμένος Ουρανός, πρώτη περιπέτεια με ηρωίδα την αστυνόμο Στέλλα Άνταμς, είναι και το πρώτο της βιβλίο.