Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη

Το τρίτο μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου,  με ήρωα τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο, έχει τίτλο που συνδυάζει ό,τι ακριβώς διαπραγματεύεται. 
Η συχνότητα των φόνων  αναμιγνύεται με…τις  συχνότητες του ραδιοφώνου. Ο φόνος μιας άστεγης, πρώην ηθοποιού, τον Οκτώβρη του 2009, και παράλληλα μία διάρρηξη και ένας εμπρησμός, οδηγούν τα βήματα της ομάδας του αστυνόμου Χάρη Νικολόπουλου στον ραδιοφωνικό σταθμό της εταιρίας της MP3, που δραστηριοποιείται στον ευρύτερο χώρο της μουσικής, έχοντας επιπλέον στην κατοχή της  ένα μπαρ και ένα περιοδικό.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός DM.FM, ο πιο ροκ  σταθμός της πόλης, έχει χτυπηθεί από την κρίση, όπως άλλωστε και  όλοι οι μικροί ανεξάρτητοι σταθμοί. Οι εργαζόμενοι, απλήρωτοι για μήνες, αναγκάζονται να απειλήσουν με επίσχεση εργασίας. Ο υπεύθυνος της εταιρίας εξαφανίζεται, και οι φήμες για πώληση του σταθμού φουντώνουν .

Ο φόνος μιας άστεγης τι σχέση μπορεί να έχει με μια συχνότητα ;
Είναι ο μόνος ή θα ακολουθήσουν κι άλλοι ;
'' Το αίμα θέλει αίμα. Μάκβεθ, Πράξη Τρίτη, Σκηνή 4. ''  απαγγέλλει ο Θύμιος, πρώην κομπάρσος και νυν άστεγος,  φίλος του θύματος, και πράγματι μια σειρά φόνων έρχεται να προστεθεί στο ήδη ομιχλώδες τοπίο.

Επικεφαλής των ερευνών είναι ο Χάρης Νικολόπουλος,  που τον γνωρίσαμε στα προηγούμενα δύο βιβλία της συγγραφέως. Ο συμπαθέστατος ήρωας, είναι πια στο στάδιο εκείνο της ζωής του, που μετά από δύο χρόνια δεσμού με την Μπετίνα, μια αχώνευτη σε μένα Ολλανδέζα, αναγκάζεται να αποδεχτεί την επιθυμία της για χωρισμό, όπως και κάθε τι άλλο που εκείνη του επέβαλλε στη διάρκεια της σχέσης τους.
Βρίσκεται λοιπόν σε μια δύσκολη φάση  και  όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον μέχρι το πρώτο τρίτο του βιβλίου.
Είναι όμως επιρρεπής στις προβληματικές γνωριμίες και έτσι γνωρίζει μία μοιραία γυναίκα που σε μένα θύμισε το απόλυτο θηλυκό-καρτούν την Jessica Rabbit.
Αν δε, μέσα στις μουσικές αναφορές της Χίλντας Παπαδημητρίου, υπήρχε και το why don΄t you do right, θα ολοκλήρωνα την εικόνα που έφτιαξα στο μυαλό μου. 
Συνέπεια όλων αυτών είναι ο Χάρης Νικολόπουλος να σου δημιουργεί την αίσθηση να καθίσεις μαζί του και να τον συνδράμεις, όμως καθώς τον βλέπεις έτσι αδιάφορο για τις υποθέσεις που τρέχουν στο γραφείο του, να περάσεις σε μια άλλη διάσταση - την πραγματική - και να αρχίσεις να αναρωτιέσαι, εμείς σαν πολίτες τι θα κάνουμε, αν όλοι οι αστυνομικοί είναι έτσι; 
Με αποστασιοποιημένο τον κεντρικό ήρωα - σχεδόν μέχρι το μέσον του βιβλίου - η συγγραφέας περιδιαβαίνει, και μαζί της κι εμείς, τους στενούς δρόμους του κέντρου της Αθήνας, από την Περικλέους μέχρι και τα Αναφιώτικα, θίγοντας κοινωνικά ζητήματα όπως αυτό της ανεργίας ή της μοναξιάς και τονίζοντας τις αλλαγές που έγιναν από τα κτήρια μέχρι τις συμπεριφορές των ανθρώπων, που φαίνονται να ρημάζουν κι αυτοί ακολουθώντας άλλους δρόμους.
Οι καιροί αλλάζουν, μαζί και οι άνθρωποι αναφέρει ο Χάρης, η κοινωνία όλη αλλάζει παρατηρεί η συγγραφέας μέσα από την περιπλάνησή της, κι όχι προς το καλύτερο. Το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας είναι αποτυπωμένο παντού. 
'' Οι άνθρωποι αποφεύγουν να κοιτάξουν τους άστεγους τους ζητιάνους και τους ανάπηρους. Λες και φοβούνται να αντικρίσουν κατάματα τη δυστυχία, μην τυχόν τους κολλήσει η επιδημία της συμφοράς. ''

Θύτες και θύματα θα υπάρχουν πάντα. Η κάθαρση και να έρθει δεν θα φέρει το πολυπόθητο αποτέλεσμα μιας και το μαύρο-άσπρο, το καλό και το κακό,  πάντα θα υπάρχει στην καθημερινότητά μας και ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται δυστυχώς πολλές και δυνατές αφορμές για να καταλήξει στη βία και στο φόνο, είναι τα δύο συμπεράσματα που έβγαλα κλείνοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. 

Όμως δεν θα το χαρακτήριζα αστυνομικό μυθιστόρημα. Πιστεύω πως είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με κάποια αστυνομική πλοκή ή με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος. Γιατί, ενώ τα αίτια είναι διακριτά, ενώ τα θύματα ορίζονται και οι ύποπτοι είναι πάνω από ένας, λείπει ο γρήγορος ρυθμός, λείπει το στοιχείο το απρόβλεπτο, αυτό που θα φέρει την αγωνία και την ένταση στον αναγνώστη, λείπει η έντονη δράση που θα τον κρατήσει σε εγρήγορση. 
Η εστίαση γίνεται πάνω στην πόλη, στα κοινωνικά θέματα, στα προβλήματα του κεντρικού ήρωα και ό,τι έχει σχέση με δολοφονίες και έρευνες, είναι απλώς τα κοντινά πλάνα.  

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ο ρόλος του αστυνόμου Χάρη Νικολόπουλου σμιλεύεται κατά τέτοιο τρόπο, που ναι μεν είναι οικείος σε μας και '' ανθρώπινος '', εν τούτοις η προσωπική του ζωή στο μυθιστόρημα σκεπάζει την επαγγελματική, ενώ θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να επέρχεται τουλάχιστον μία ισορροπία ανάμεσα στις δύο. 
Το αποτέλεσμα είναι τα μεν '' λάθη '' του αστυνόμου και οι '' παραβλέψεις '' του, να δικαιολογούνται λόγω των προσωπικών του προβλημάτων, να μην κατανοούνται όμως από έναν αναγνώστη που αναζητά ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα, γιατί δικαίως δεν μπορεί να δεχτεί αβλεψίες από ένα ρόλο που κατ΄ εξοχήν έχει να κάνει με την έρευνα, την επίλυση εγκλημάτων και την τήρηση των διαδικασιών. 
Και ναι μεν ο Χάρης είναι '' ανθρώπινος '' και ίσως πραγματικός, η μυθοπλασία όμως από την πραγματικότητα βρίσκεται είτε κοντά, είτε μακριά, ανάλογα πάντα με το είδος μυθιστορίας που αναπτύσσεται. 

Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, η γραφή άρτια, και οι διάλογοι φυσικοί. Οι χαρακτήρες στημένοι σωστά, με εκείνον του Χάρη και εκείνον του άστεγου, πρώην ηθοποιού, να ξεχωρίζουν. 
Κατά τα άλλα το μυθιστόρημα είναι πλημμυρισμένο από νοσταλγία, σε κάποια σημεία από τρυφερότητα, και φυσικά από μουσικά ''ακούσματα '', διαφορετικά από εκείνα  των δύο προηγούμενων βιβλίων της Χίλντας Παπαδημητρίου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2016.