Γράφει η Μαρία Κουλούρη Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές για ποιο λόγο γράφω τη γνώμη μου για ένα βιβλίο που διάβασα. Για ποιο λόγο γράφεις εσύ, ο άλλος, ή άλλη. Είτε η γνώμη αυτή είναι ένα μικρό σχόλιο, είτε είναι μία ανάρτηση σε μια ομάδα, ή σε ένα blog . Θέλουμε μήπως να προβάλλουμε τον εαυτό μας; Να δείξουμε πως είμαστε κάποιοι; Έχουμε μήπως απωθημένα μέσα μας; Ή μήπως απλά θέλουμε να γίνει μία ανταλλαγή γνωμών ; Στο μυαλό μου ηχεί ένα ερώτημα που τέθηκε σε μένα από μια φίλη. Γιατί να διαβάσει κάποιος την άποψή σας για ένα βιβλίο φρέσκο που δεν έχει κριθεί ακόμη από τους αναγνώστες; Γιατί δηλαδή μία αναγνώστρια να γράψει για ένα βιβλίο, όταν αυτό δεν έχει κάνει τον κύκλο του πχ τον εξαμηνιαίο ή ετήσιο ; Σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω, προσπάθησα σκληρά να περάσω από μικροσκόπιο τον εαυτό μου και κατέληγα πάντα, πως το κάνω γιατί αγαπώ τα βιβλία. Δεν ξέρω όμως γιατί αυτός ο λόγος μου φαινόταν – όχι λίγος - αλλά εκφρασμένος φτωχά! Σαν κλισέ ένα πράγμα. Σήμερα, λοιπόν, διάβαζα ένα βιβλίο που το αγόρασα μετά από μια γραπτή κριτική και μια προφορική γνώμη. Δύο σε ένα. Το βιβλίο είναι της Angeles Donate ''Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς '', από εκδόσεις κλειδάριθμος, σε μετάφραση Μαρίας Παλαιολόγου. Η υπόθεση, χωρίς να κάνω spoil, είναι η εξής : Ένα μικρό χωριό αναστατώνεται από μια είδηση. Μετά από εκατό χρόνια θα μείνει χωρίς ταχυδρομείο. Η έλλειψη αλληλογραφίας είναι η αιτία της απόφασης αυτής. Η Σάρα, γέννημα θρέμμα του χωριού και μητέρα τριών παιδιών, θα μετατεθεί. Τότε η ηλικιωμένη της φίλη Ρόσα, έχει μία ιδέα. Γράφει ένα γράμμα ζητώντας από τον παραλήπτη να γράψει κάτι, οτιδήποτε, και να το ταχυδρομήσει κάπου. Ξεκινά έτσι μια αλυσίδα ανώνυμων επιστολών. Ο εμφανής σκοπός; Να αυξηθεί η αλληλογραφία και να αναιρεθεί έτσι η απόφαση των υψηλά ιστάμενων. Δεν το έχω ακόμη τελειώσει. Φαντάζομαι πως ο σκοπός θα επιτευχθεί. Όμως την ώρα που το διάβαζα δεν κατάφερα να διώξω μια σκέψη που ήρθε και ζουζούνισε για ώρα στο μυαλό μου. Όλοι εμείς, που είτε θα γράψουμε ένα σχόλιο για ένα βιβλίο που διαβάσαμε σε κάποια ομάδα ή σελίδα βιβλίου, είτε γράψουμε έναν μεγαλύτερο σχολιασμό και τον δημοσιεύσουμε στο blog μας, το ίδιο περίπου δεν κάνουμε; Δεν κρατούμε την εμφάνιση ενός βιβλίου στο προσκήνιο; Πέρα από τις διαφημίσεις των εκδοτικών και τις αναρτήσεις των συγγραφέων στα προφίλ τους. Πέρα από τις επίσημες κριτικές των έγκριτων βιβλιοκριτικών. Δεν βγάζουμε τις σκέψεις μας μέσα σ΄αυτό που γράφουμε; Δεν είναι η αποτύπωση αυτών που πήραμε από το βιβλίο; Δεν προωθούμε έτσι την - μεταξύ αναγνωστών υμών και ημών – ανταλλαγή απόψεων ; Πριν κάμποσο καιρό είχα γράψει δύο λόγια για το πριν και το τώρα του χώρου των βιβλίων. Πριν μαθαίναμε για τα βιβλία από τις επισκέψεις μας στα βιβλιοπωλεία ή από τις συζητήσεις μεταξύ μας, ή από κριτικές στις εφημερίδες. Τώρα μαθαίνουμε για τα βιβλία ΚΑΙ από τις ανταλλαγές απόψεων, ή τους σχολιασμούς ή τις καταθέσεις των κρίσεων των αναγνωστών πάνω σ΄αυτά, δηλαδή τις κριτικές τους. Λίγο τραβηγμένη η συσχέτιση μεταξύ του περιεχόμενου του βιβλίου της Angeles Donate, και των γραφόμενων από μένα, αλλά…είστε ελεύθεροι να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα!
0 Comments
|
|