ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΡΟΧΗ - ΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΓΙΩΤΑΚΟΥ

Όσοι ασχολούνται με το χώρο της λογοτεχνίας ή γενικότερα της τέχνης, από καλλιτέχνες, κριτικούς, μέχρι θεατές και αναγνώστες, είμαι σίγουρος πως έχουν ακούσει άπειρες φορές την πιο κλισέ φράση των τελευταίων -δεν ξέρω και 'γω πόσων- χρόνων, “ Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. ”. Φράση που μέσα της κρύβει μεγάλη αλήθεια και με βρίσκει απόλυτα συμφωνώ, αφού βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου σε όλες τις μορφές της τέχνης έχουν ειπωθεί και εκφραστεί σχεδόν όλες οι απόψεις.

Σε όλα τα είδη της τέχνης και ιδιαίτερα σε αυτόν της λογοτεχνίας, με τον οποίο και σχετίζεται η σελίδα μας, δε μετράει τόσο πια η πρωτοτυπία της θεματολογίας ενός μυθιστορήματος, όσο ο τρόπος με τον οποίο κάθε δημιουργός παρατηρεί, κατανοεί και αποτυπώνει στο χαρτί, με εργαλείο του τις λέξεις, μία κατάσταση, ένα συναίσθημα, μία σκέψη. Και σε αυτό το κομμάτι, νομίζω εντοπίζεται στις μέρες μας η πρωτοτυπία των λογοτεχνικών αναγνωσμάτων, κομμάτι που παίζει κατά πάσα πιθανότητα το μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχία ενός βιβλίου και στην μεγάλη του αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό.

Ένα λοιπόν τέτοιο μυθιστόρημα που η θεματολογία του κινείται μέσα στους συνηθισμένους, λογοτεχνικούς δρόμους, ωστόσο διέπεται από κάποιες συγγραφικές ποιότητες, είναι και το νέο βιβλίο της συγγραφέως Αλίκης Οικονόμου Γιωτάκου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, με τίτλο Κόκκινη Βροχή.

Μέσα από τις σελίδες του, η κυρία Γιωτάκου μας αφηγείται τη ζωή της νευροχειρούργου Λουίζας Αδελίδου. Με τη χρήση μιας μακροσκελούς αναδρομής στο παρελθόν, ξεκινώντας από τα παιδικά, εφηβικά και πρώτα ενήλικα χρόνια της Λουίζας, καθώς και με την αφήγηση των παροντικών γεγονότων που πλήττουν τη ζωή της πρωταγωνίστριας, η συγγραφέας μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε σε βάθος τον χαρακτήρα της Λουίζας. Χαρακτήρας που πλάστηκε μέσα από πάθη, λάθη, ευτυχισμένες και χαμογελαστές στιγμές, καθώς και στιγμές δύσκολες, στιγμές απάνθρωπα σκληρές, γεμάτες ψυχικό πόνο κι απέραντη θλίψη. Χαρακτήρας δυναμικός, παρά τις όποιες αδυναμίες που ίσως αντιμετώπιζε κατά καιρούς, χαρακτήρας αγνός, άδολος, ανιδιοτελής κι ακέραιος. Χαρακτήρας ηθικός, γαλουχημένος με αξίες ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και σεβασμού.

Έτσι, έχοντας αποκτήσει μία ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη από τα γεγονότα του παρελθόντος άποψη για την Λουίζα και τον χαρακτήρα της, η συγγραφέας Αλίκη Οικονόμου Γιωτάκου μας καθιστά άμεσους κοινωνούς όχι μόνο των παροντικών εσωτερικών συναισθηματικών συγκρούσεων της πρωταγωνίστριας μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ λογικής και συναισθήματος, μεταξύ ιατρικού καθήκοντος και προσωπικής επιλογής, αλλά και των σκέψεων της, σκέψεων καταθλιπτικών, αρκετά μηδενιστικών, σκέψεων που με την πάροδο του χρόνου και των αλλαγών που διέπουν την πορεία ζωής της Λουίζας, ξεκινούν να αποκτούν ένα πιο θετικό πρόσημο, να γίνονται αισιόδοξες και αρκετά ελπιδοφόρες.

Παράλληλα, με τις συγκρούσεις, τα δίπολα και τις σκέψεις της Λουίζας, η συγγραφέας μας περιγράφει κομμάτι-κομμάτι την καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας με τα νέα γεγονότα να έρχονται να σαρώνουν και να αλλάζουν την προκαθορισμένη, αρκετά μοναχική και λουσμένη στη σκοτεινιά της θλίψης πορεία ζωής της, η οποία αρχίζει να γίνεται σταδιακά πιο φωτεινή και χαμογελαστή...

Όπως διαπιστώνει λοιπόν κανείς από την περιγραφή της υπόθεσης του βιβλίου, η συγγραφέας ξετυλίγει τα νήματα ζωής της ηρωίδας της και την εμπλουτίζει με γεγονότα κινούμενη  μέσα στα πεπατημένα σοκάκια της λογοτεχνίας, χρησιμοποιώντας κάποια συγγραφικά κλισέ, γεγονός που δυστυχώς δε δημιουργεί κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ένα αγωνιώδες κλίμα, και ούτε πλάθει στον αναγνώστη εκείνο το συναισθηματικό ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί, ένας αναγνώστης έμπειρος, που έχει διαβάσει αρκετά βιβλία, είναι σε θέση να προβλέψει τη συνέχεια του βιβλίου, αφού τα γεγονότα που διαδέχονται το ένα το άλλο και πλήττουν τη ζωή της πρωταγωνίστριας είναι αρκετά προβλέψιμα και ακολουθούν τη συνήθη γραμμή των αισθηματικών μυθιστορημάτων.

Μπορεί θεματικά λοιπόν, το βιβλίο “Κόκκινη Βροχή” να μη μου προξένησε μεγάλο ενθουσιασμό, ωστόσο όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο η κυρία Γιωτάκου αποτυπώνει τις σκέψεις, τα γεγονότα, τους προβληματισμού και τα διλήμματα της πρωταγωνίστριας δηλώνω μαγεμένος.

Ο λόγος της τρυφερός, ποιητικός κι άκρως εικονοποιητικός. Λόγος που δίνει πνοή σε κάθε εικόνα και τη ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος ταυτίζεται απόλυτα με την ηρωίδα της συγγραφέως και οικειοποιείται κάθε της σκέψη, κάθε της συναίσθημα. Λόγος που αποπνέει μία στοχαστικότητα, αφού μέσα από τις περιπέτειες της ηρωίδας της, η κυρία Γιωτάκου δημιουργεί αρκετούς προβληματισμούς για τη ζωή, την αναζήτηση της ευτυχίας και τις ανθρώπινες σχέσεις, προβληματισμοί που οδηγούν τον αναγνώστη σε πολλές σκέψεις κι ίσως σε ένα πιο εσωτερικό προσωπικό ταξίδι, αυτό της αυτογνωσίας. 

Το βιβλίο καθ' όλη την έκταση του επίσης, είναι διαποτισμένο με ένα μεθυστικό άρωμα ρομαντισμού και νοσταλγίας. Άρωμα που δημιουργεί ένα όμορφο αναγνωστικό περιβάλλον, που σε συνδυασμό με τις βραχυπερίοδες προτάσεις και τη ρέουσα πλοκή, θα μπορούσε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι τέλους, αν φυσικά η πλοκή του μυθιστορήματος, ήταν διανθισμένη με μια νότα φρεσκάδας και πρωτοτυπίας.

Κλείνοντας, δε μπορώ να πω απόλυτα πως το συγκεκριμένο αναγνωστικό ταξίδι δε με ευχαρίστησε,  μιας κι η γραφή της κυρίας Γιωτάκου είναι πάντα μαγευτική, ταξιδιάρικη κι έντονα λογοτεχνική, που και να μη θέλεις δε μπορείς να μη παρασυρθείς και να μην απολαύσεις κάθε της βιβλίο.
Η “Κόκκινη Βροχή” λοιπόν, είναι ένα αισθηματικό μυθιστόρημα το οποίο διαβάζεται ευχάριστα κι είμαι σίγουρος πως αν δε σας καλύψει απόλυτα ως αναγνώστες, τουλάχιστον θα σας χαρίσει ένα ικανοποιητικό και ποιοτικό αναγνωστικό ταξίδι.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.