ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΦΥΓΗ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ένα τμήμα από την παρουσίαση που έγινε στις 28/042017  στο Monogrambookstores-Χολαργού.

Όταν αναλαμβάνει κανείς να μιλήσει για την Αλκυόνη Παπαδάκη και το έργο της θα πρέπει να σταθεί με σεβασμό μπροστά της και να σκεφτεί πολύ καλά το τι θα πρέπει να πει.
Γιατί η Αλκυόνη Παπαδάκη δεν είναι μια απλή συγγραφέας, είναι μια πηγή αστείρευτη, ένας ασκός που ανοίγοντας τον μπορείς να αντλήσεις από εκεί ιδέες και περπατησιές που σωστά θα σε οδηγήσουν στην πορεία της ζωής σου. Όλοι μας έχουμε σταθεί και υπογραμμίσει αποσπάσματα από τα βιβλία της που κάθε τόσο ανατρέχουμε και τα βρίσκουμε για να τα διαβάσουμε ξανά. Από τα νεανικά μας χρόνια πορευόμαστε μαζί της, και στεκόμαστε στη γραφή της την αυθεντική, την ευφυή, τη λυρική, με την πλατιά ανθρωποκεντρική προσέγγιση. H Αλκυόνη Παπαδάκη μπορεί  να αποδώσει τόσο εύστοχα την ανθρώπινη ψυχή, που ο αναγνώστης ταυτίζεται με τους ήρωες του κάθε βιβλίου και βρίσκει ένα κομμάτι δικό του μέσα σ΄αυτά.
 Στον κόσμο της λογοτεχνίας μπήκε στην ηλικία των 20 χρόνων  με το βιβλίο το Κόκκινο σπίτι.  Από τότε 17 βιβλία της έχουν πάρει τη θέση τους στο λογοτεχνικό στερέωμα.
Άνετα μπορούμε να πούμε ότι έχει αφήσει το αποτύπωμά της, το στίγμα της στην Ελληνική λογοτεχνία και είναι αυτό το στίγμα ξέχωρο και δυνατό. Είναι μια πνοή μέσα στον κόσμο των βιβλίων, είναι αυτή ακριβώς η  πνοή που χρειαζόμαστε όλοι μας! 
 
‘’Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω γι΄άλλους τόπους. Από την ίδια μου τη ζωή να φεύγω. Να ρίχνω τα ‘’στοπ ‘’ στο δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Να αψηφώ τα όρια ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή. ‘’
 
Η φυγή είναι το θέμα του νέου βιβλίου.  Με πρωτοπρόσωπη γραφή η συγγραφέας ξεδιπλώνει την ιστορία της Μάγδας. Μιας γυναίκας που ζούσε μόνη της σ ένα μικρό σπιτάκι στη Σαλαμίνα. Κανείς δεν γνώριζε από πού ήρθε και ποια ήταν. Η κυρία με το καπελάκι! 
Αυτό ήταν για τους πολλούς! Το χειμώνα ένα γκρίζο κομψό καπελάκι ήταν το χαρακτηριστικό της, και το καλοκαίρι ένα ψαθάκι με κόκκινη κορδελίτσα .
Για κάποιους άλλους ήταν το αποκούμπι τους, το εξομολογητήριό τους, η δική τους καταφυγή. Όλοι έχουν ανάγκη από τη φυγή. Φυγή ή καταφυγή ; αναρωτιέται η συγγραφέας και πλάθει με το δικό της μοναδικό λυρικό τρόπο ιστορίες ανθρώπων που περνούν από αυτή τη ζωή, ταξιδεύουν με το τρένο σε άγνωστο προορισμό, κι άλλοι κατεβαίνουν νωρίς – παραιτούνται – άλλοι συνεχίζουν χωρίς να ξέρουν τη στάση που θα κατέβουν.
Συνεπιβάτες είμαστε…. Έτσι δεν είναι; Συνταξιδευτές. Έτσι δεν είναι ;
‘’Πιστεύω απόλυτα όμως πως όλοι είμαστε ταξιδευτές στο ίδιο καράβι της ζωής. Απλώς, άλλοι βρέθηκαν στην πρώτη θέση κι άλλοι στο κατάστρωμα ή στ΄αμπάρι. Εγώ εδώ στ΄αμπάρια, καλά την περνάω. Δεν υπάρχουν μάσκες εδώ. Τα πρόσωπα είναι χωρίς μακιγιάζ. Και οι ψυχές, γυμνές κι ανέστιες, φτερουγίζουν σαν κυνηγημένα πουλιά, ζητώντας μια τρύπα για να ξεφύγουν.΄΄
 
Η Μάγδα αφήνει τις σκέψεις της και τα βιώματά της στις σελίδες ενός τετραδίου, που στην πρώτη του σελίδα γράφει με χοντρά κόκκινα γράμματα : Μια ατέλειωτη φυγή. 
Ένα τετράδιο με 100 περίπου σελίδες, φιλοξενεί τα όνειρά της, τις επιθυμίες της, τη ζωή της. Φιλοξενεί και ζωές ανθρώπων μέσα του. Των ανθρώπων που η μοίρα  οδήγησε τα βήματά τους κοντά της.
Ένας ωτακουστής της ζωής ήταν η Μάγδα. Είχε το χάρισμα να ταυτίζεται με τη ψυχική κατάσταση του άλλου, να κατανοεί τη συμπεριφορά του και τα κίνητρά του.   Ή απλά να τον παρατηρεί. Όπως παρατηρούσε την κ. Εισοδεία ή Σένια για τους κοσμικούς κύκλους που ζούσε, όπως παρατηρούσε μια μάνα που την έδωσε έναντι χρημάτων, γιατί δεν μπορούσε να τη ζήσει. Όπως παρατηρούσε τα αδέλφια που τη θυμήθηκαν μόνο, όταν είχαν να πάρουν από κείνη.
 Ένας ωτακουστής της ζωής ήταν η Μάγδα. Που ήξερε να ακούει  και να στηρίζει, αλλά και να παίρνει από τους συνοδοιπόρους της. Όπως έπαιρνε από την Ουρανία με τον ολάνθιστο αγάπανθο στη μέση της καρδιάς, χαμόγελα αληθινά, αγάπη και συμβουλές. Από την  Ουρανία που είχε την ικανότητα να διακρίνει τη χαρά ακόμη και στα απλά καθημερινά πράγματα.
Από την Ουρανία που πονούσε βλέποντας γύρω της ανθρώπους να μπαίνουν βιαστικοί, και ντυμένοι με τον εγωισμό τους και την έπαρση τους, στην πρώτη θέση μιας ταχείας αμαξοστοιχίας χωρίς να κοιτούν γύρω τους.
‘’Υπάρχουν γύρω μας τόσες νηστικές ψυχές… Δεν φταίνε. Κανείς δεν τις κάλεσε ποτέ σ΄ένα χαρούμενο δείπνο. Δεν τους πρόσφερε μια θέση δική τους. Μια καρέκλα που να γράφει τ΄όνομά τους. ‘’
 
Η Μάγδα δεν συμβιβάστηκε, δεν στάθηκε στα πρέπει και στο ‘’έτσι είναι ΄΄, δεν ευτέλισε την ελευθερία της και δεν την ξεπούλησε στους πάγκους της λαϊκής όπως αναφέρει συγκεκριμένα η συγγραφέας, παρά μόνο ετοίμαζε το ταξίδι της μ΄ένα σκάφος χωρίς πυξίδα, χωρίς άγκυρες, που ονειρευόταν να σαλπάρει, μόλις έπαιρνε δελτίο καιρού, απαγορευτικό.
Και στο ταξίδι της αυτό συναντά ανθρώπους που ψάχνονται, ανθρώπους ναυάγια, ανθρώπους που έχουν πληγωθεί πολύ, ανθρώπους που αγωνίζονται να σταθούν ανάμεσα σε θύελλες και το καταφέρνουν.
Τους ακούει, τους συμπαραστέκεται και τους δίνει τη συμβουλή της, όχι κουνώντας το δάχτυλο, αλλά με τον δικό της τρόπο, ανοίγοντας την αγκαλιά της για να γείρουν και να ξεκουραστούν, να πάρουν μια ανάσα για να συνεχίσουν.
Ανθρώπους όπως  ο γερο-ροκάς της, ή όπως ο Αλέξης, ανθρώπους όπως η Θένια ή Παρθένα, ανθρώπους όπως ο Πάνος και η Νίνα.  Κι εκείνη κάθεται και αφουκράζεται και όταν χρειαστεί μιλά και δυναμώνει τη ψυχή που είναι δίπλα της και που αγωνίζεται να σωθεί από τα άγρια κύματα που ξεσπούν γύρω τους.
 
Η Αλκυόνη Παπαδάκη στο βιβλίο της ''Μια Ατέλειωτη Φυγή '' γράφει για το τώρα. Για τη σημερινή κοινωνία, για την ελληνική πραγματικότητα. Για τα σημερινά προβλήματα, για τις σημερινές ανάγκες των ανθρώπων. Καυτηριάζει τη σημερινή κατάσταση στη χώρα.
‘’ Ιδίως τη σημερινή εποχή, Μαγδαληνή. Σήμερα που ο άνθρωπος είναι σαν το κυνηγημένο ζώο. Οι έμποροι των εθνών δεν του έχουν αφήσει χώρο να στήσει το τσαρδί του. Είναι δόλιοι οι καιροί Μαγδαληνή. Και ο άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα για ένα καταφύγιο. Είναι μια περίοδος μεταβατική, χωρίς σταθερές. Και θα κρατήσει πολύ αυτή η περίοδος. Θα δούμε πολλούς σωτήρες να΄ρχονται με σημαίες και με ταμπούρλα και να κραδαίνουν τη σωτηρία μας. Τα πολιτικά συστήματα ξεψυχούν, Μαγδαληνή μου. Και ξεψυχούν πάνω μας. Στις ζωές μας! Ο επιθανάτιος ρόγχος τους είναι δυνατός. Ξεκουφαίνει τη σκέψη μας. Σώζεται μόνο όποιος έχει κρυμμένο ένα τραγούδι στη ψυχή του. Μια μελωδία. Ένα δοξαστικό ζωής!..’’

Η συγγραφέας με μια ματιά διεισδυτική, αρκετά σαρκαστική ή στοργική και συμπονετική, μπαίνει στις μοναξιές και στους προβληματισμούς των ανθρώπων, αναλύει, ψάχνει στο βάθος τους και βρίσκει εκεί μέσα πάντα μια αχτίδα από φως. Μια αχτίδα που θα μας βοηθήσει να σταθούμε, να βάλουμε νέους στόχους και να προχωρήσουμε με θάρρος και τόλμη .
‘’ Έφτασα στην άκρη του γκρεμού, αντίκρυσα το χάος και δεν το ΄βαλα στα πόδια. Άρχισα να μαζεύω κυκλάμινα από τις ρωγμές των βράχων. ΄΄
Χαρακτηριστικό της γνώρισμα οι μικρές προτάσεις γεμάτες από μηνύματα.
‘’Να έχεις πάντα χώρο για τους άλλους, αλλά να είσαι εσύ! ‘’
‘’Να κερδίσεις τον τίτλο του ανθρώπου !’’
 ‘’Τι όμορφη θέα έχουν κάποιες απότομες στροφές της ζωής, Μαγδαληνή μου ! … ‘’
 
 
Ευχαριστώ πολύ το βιβλιοπωλειο Monogrambookstores Χολαργού και ιδιαίτερα την Αλκυόνη Παπαδάκη για τη μεγάλη τιμή που μου έγινε να παρουσιάσω το βιβλίο ''Μια ατέλειωτη φυγή ''
Μαρία Κουλούρη

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΝΤΗ. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2017.