Γράφει ο Γιάννης Ζαραμπούκας. «Κι όσο περνούσε ο καιρός, αυτός ο κόμπος άρχισε να παίρνει μια καθαρή, πιο συγκεκριμένη μορφή, που αν την περιέγραφα, θα χρησιμοποιούσα τις εξής λέξεις: ο θάνατος υπάρχει όχι ως το αντίθετο αλλά ως μέρος της ζωής. [...] Ο θάνατος υπάρχει και συνεχίζουμε να ζούμε και να τον αναπνέουμε, να τον βάζουμε στα πνευμόνια μας σαν λεπτή δυσδιάκριτη σκόνη.»
Το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα του Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι που διαβάζω, και ομολογώ πως στάθηκε η αφορμή για να “κεραυνοβοληθώ από έρωτα”. Έρωτας που επικεντρώνεται κυρίως στον έντονα ποιητικό τρόπο γραφής του συγγραφέα, που γέννησε εντός μου μία πληθώρα απτών εικόνων και συναισθημάτων. Το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε εξαιρετικά προσεγμένη μετάφραση από την κυρία Αργυρώ Μαντόγλου. Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά, κατά τη διάρκεια της προσγείωσης ενός αεροπλάνου στο Αμβούργο, στο οποίο επιβαίνει ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, ο μεσήλικας Τόρου Βατανάμπε, ο οποίος τυχαία ακούει απ' τα ηχεία του αεροπλάνου, το τραγούδι ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ του αγγλικού συγκροτήματος “The Beatles”. Τραγούδι, τον τίτλο του οποίου δανείστηκε προφανώς ο Ιάπωνας συγγραφέας για να ονομάσει το μυθιστόρημα του. Τραγούδι που είναι στενά συνυφασμένο με το παρελθόν του Τόρου, αφού αποτελεί την αφορμή για να ένα εκτενές ταξίδι στον κόσμο των αναμνήσεων του, και συγκεκριμένα την περίοδο εκείνη που περνά το κατώφλι της ενήλικης ζωής, και από τον ρόλο του μαθητή, μεταβαίνει σε αυτόν του φοιτητή. Ο αναγνώστης παρακολουθεί τον ήρωα του Μουρακάμι απ' την ηλικία των 17 ετών, μέχρι την ηλικία περίπου των 20, με το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του βιβλίου, να επικεντρώνεται κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων. Ο πρωταγωνιστής του Ιάπωνα συγγραφέα θα λέγαμε πως αποτελεί έναν αρκετά συνηθισμένο άνθρωπο, που έχει χτίσει μία καθημερινή ρουτίνα, την οποία και ακολουθεί σχεδόν ευλαβικά. Ο Τόρου ως χαρακτήρας θα λέγαμε πως είναι απόμακρος και ίσως λιγάκι απόκοσμος, αρκετά ευαίσθητος. Ένας χαρακτήρας με ανεπτυγμένο το αίσθημα της ηθικής, απόλυτα ειλικρινής, που έχει κάποιες παραξενιές, παραξενιές όμως που δεν εμποδίζουν τον συγγραφέα στο να δημιουργήσει μία μυθιστορηματική φιγούρα εντελώς απτή και σάρκινη! Ο Τόρου όπως ήδη αναφέρθηκε, ακολουθεί καθημερινά μία ρουτίνα, θα λέγαμε δηλαδή πως έχει μία στρωμένη ζωή, ήρεμη σαν την επιφάνεια μίας λίμνης που σπάνια ρυτιδώνει. Στην περίπτωση ωστόσο του Τόρου, η καθημερινότητα του θα πληγεί κατά περιόδους από δυσάρεστα γεγονότα, με αυτό του θανάτου να πρωταγωνιστεί τις περισσότερες φορές! Θάνατοι αγαπημένων προσώπων, προσώπων που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του, η απώλεια των οποίων θα στιγματίσει παντοτινά τον πρωταγωνιστή του έργου, τις προσπάθειες για την διαχείριση των οποίων, παρακολουθούμε μες στις σελίδες του βιβλίου. Εκτός από το θέμα του θανάτου, ο συγγραφέας αναφέρεται εκτενώς σε αυτό του έρωτα. Του έρωτα τόσο ως συναίσθημα, όσο και ως σαρκική πράξη. Ιδιαίτερα το στοιχείο της σάρκας και της έντονης σεξουαλικότητας είναι διάχυτο σε όλο το έργο του δημιουργού, ο οποίος ωστόσο καταφέρνει επιτυχώς να διατηρήσει την λεπτή ισορροπία, που δεν μετατρέπει της αμέτρητες δόσεις σεξουαλικότητας σε πορνό. Μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με το θέμα της σεξουαλικότητας εμφανίζει ένα δίπολο που δημιουργείται μεταξύ δύο βασικών χαρακτήρων του έργου, μεταξύ της Ναόκο και της Μιντόρι. Η Ναόκο είναι κορίτσι κλειστό, αθώο, τρυφερό. Ένα κορίτσι που δεν αποζητά ιδιαίτερα τον έρωτα, και δίνεται σε ανθρώπους που γνωρίζει βαθιά κι έχει συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους. Σε αντίθεση με την Ναόκο, η Μιντόρι είναι ένα υπερδραστήριο σεξουαλικά κορίτσι, που επιζητά διαρκώς την επιβεβαίωση, και εμφανίζει μία πρωτοφανή κι ακόρεστη δίψα για ηδονή, η οποία όπως φαίνεται αποτελεί τη μοναδική της διέξοδο, πέρα απ' την ενασχόληση της με την μαγειρική. Εκτός από τις θεματικές του θανάτου και της σεξουαλικότητας, θα λέγαμε ότι βασικός πυλώνας στον οποίο θεμελιώνεται η πλοκή του έργου αποτελεί η υποκειμενικότητα της μνήμης. Κι αυτό γιατί, καθ' όλη την διάρκεια της αφήγησης, η οποία πραγματοποιείται σε πρώτο ενικό πρόσωπο, ο πρωταγωνιστής του έργου εκφράζει συχνά πυκνά την αδυναμία του να ανακαλέσει πλήρως τις αναμνήσεις του, καθώς και τον φόβο παραποίησης τόσο των γεγονότων, όσο και των χαρακτηριστικών των ανθρώπων που σημάδεψαν τη ζωή του, και αλλάξαν ρότα στην πορεία του. Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο που δίνει μία ξεχωριστή πινελιά στο μυθιστόρημα του Ιάπωνα συγγραφέα, είναι το γεγονός πως οι σελίδες του έργου του είναι πλημμυρισμένες με τραγούδια, με νότες και μουσική, αφού το στοιχείο της “μουσικής διακειμενικότητας”, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον αδόκιμο όρο, είναι έντονη και υπάρχει σχεδόν σε όλο το βιβλίο. Μέσα απ' τις συνεχείς μάλιστα αναφορές του συγγραφέα σε τραγούδια και μουσικές, διαφαίνεται η μεγάλη αγάπη που τρέφει για τους Beatles, οι οποίοι συνοδεύουν τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, τον Τόρου, σε ποικίλες εκφάνσεις της ζωής του. Ολοκληρώνοντας, το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ του Χαρούκι Μουρακάμι είναι ένα βαθιά υπαρξιακό και μελαγχολικό λογοτεχνικό έργο, που ξεχωρίζει για τη διαύγεια των σκέψεων και την καθαρότητα των συναισθημάτων που δημιουργεί σε κάθε αναγνώστη. Είναι ένα μυθιστόρημα που αναγάγει το προσωπικό σε οικουμενικό, η δράση του οποίου θα μπορούσε να τοποθετηθεί παντού στον κόσμο. Είναι ένα μυθιστόρημα που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τη φήμη που έχει αποκτήσει ανά τον κόσμο ο συγγραφέας. Αξίζει λοιπόν, να το διαβάσετε!
0 Comments
|