Ο Θεός του Πολέμου - Ξενοφών Φύτρος - Εκδόσεις Bell

Από τη Μαρία Κουλούρη

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :
Με δολοφόνησαν στα είκοσι εννέα μου. Ο δολοφόνος μου με πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και ξεφορτώθηκε το άψυχο σώμα μου ρίχνοντας το αυτοκίνητό μου στη θάλασσα. Το πτώμα μου ξεβράστηκε λίγους μήνες μετά σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι συγγενείς μου κατάλαβαν ότι το ταλαιπωρημένο λείψανο ανήκε σ’ εμένα από τη βέρα που φορούσα στο δεξί μου χέρι. Η κηδεία μου έγινε λίγες μέρες μετά και ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε για την αστυνομία. Ο επίλογος της σύντομης ζωής μου θα γραφόταν εκεί, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να ερευνήσει την υπόθεση και να ανακαλύψει τον δολοφόνο μου: Εγώ. 

Ο Θεός του πολέμου, είναι το συγγραφικό ντεμπούτο του Ξενοφώντα Φύτρου. Στο πρώτο μυθιστόρημα ενός νέου συγγραφέα, αν φυσικά καλυφθείς από την ιστορία, θα παραβλέψεις τυχόν μικρές αβλεψίες ή ακόμη δεν θα δώσεις τόση μεγάλη σημασία στον αφηγηματικό του λόγο, και δεν θα σταθείς τόσο πολύ  στη γραφή του.
Στην περίπτωση του Ξενοφώντα Φύτρου όμως, θα έλεγα πως δεν ισχύει αυτό, γιατί απλώς η πλάστιγγα, γεμάτη από θετικά και μόνο στοιχεία, γέρνει μόνη της και δικαιωματικά  μόνο σε μια πλευρά. Η δική μου τουλάχιστον έδειξε πολύ γρήγορα προς τα πού θα κατευθυνόταν.
(Κάποιες μικρές αβλεψίες που βρήκα οφείλονται στην επιμέλεια και δεν είναι και σημαντικές, απλά το αναφέρω, γιατί όσο καλό είναι ένα βιβλίο, όσο πιο πολύ καλύπτεσαι δηλαδή, τόσο περισσότερο θέλεις όλα να είναι τέλεια .)
Ο συγγραφέας, λοιπόν, μπαίνει δυναμικά στο χώρο της λογοτεχνίας με ένα βιβλίο που συνδυάζει όλα τα στοιχεία ενός καλού ψυχολογικού θρίλερ, και κάποια στοιχεία αστυνομικής μυθιστορίας.

Απόγνωση, αδιέξοδα, ερωτηματικά, τρέλα, ζοφερή ατμόσφαιρα, σκληρή πραγματικότητα και ακόμη πιο σκληρά όνειρα. Όνειρα που άλλοτε σκεπάζουν την αλήθεια και άλλοτε αφήνουν κάποια ψήγματα να διαρρεύσουν. Το παράλογο και το λογικό εναλλάσσονται, οι χαρακτήρες οικοδομούνται και αποδομούνται, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, η αλήθεια σκεπάζεται από το ψέμα. Όλα αυτά συγχρονίζονται άψογα από τον συγγραφέα με έναν σκοπό.  Όχι το φτιάξιμο ακόμη μιας  γνωστής συνταγής που μετά θα ξεχαστεί. Όχι το γράψιμο μιας σελίδας που θα γυρίσει και θάρθει αμέσως μετά η επόμενη ενός άλλου βιβλίου, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί, αλλά με σκοπό τα ίχνη της να μείνουν.

Από τεχνικής πλευράς είναι ένα μυθιστόρημα με πολύ καλή πλοκή και σφιχτή δομή.
Η αφήγηση γίνεται σε πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη γραφή. Το ''τώρα''  εκτυλίσσεται με τον ίδιο τον ήρωα να αφηγείται.
Ο λόγος είναι άμεσος, αγχωτικός, γρήγορος,  με κοφτές προτάσεις δοσμένος, και αλλού πιο περιγραφικός ανάλογα με τη ροή της ιστορίας.  Για το ''τότε'' ο συγγραφέας επιλέγει, σωστά, την τριτοπρόσωπη γραφή. Ο αναγνώστης αποστασιοποιείται, παίρνει ανάσα,  ώσπου να γυρίσει ξανά και να ζήσει την ιστορία μέσα από τα μάτια του ήρωα.
Και τη ζει την ιστορία, μέσα από την πολύ καλή γραφή του συγγραφέα.  Μένει δέσμιος σ΄αυτή, ζει την αγωνία του ήρωα, ενός άγνωστου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, να βρει ποιος είναι, ποιος τον σκότωσε, ποιοι είναι οι εχθροί του, τι ήταν, θύτης ή θύμα ;
Ζει τη συρρίκνωσή του, κάτω από το βάρος όλων αυτών των ερωτηματικών που τον ταλανίζουν,  και  ζει και την καθημερινότητά του. Γιατί… το τώρα είναι η καθημερινότητα και ο συγγραφέας δεν την ξεχνά , δεν την παραβλέπει, αλλά τη βάζει μέσα στην ιστορία του.

''Το φως, το φως τώρα με τύφλωνε, η κόρνα ηχούσε, το ξόρκι έσπασε, η μαγεία διαλύθηκε. Ξάφνου ένιωσα μια τεράστια κούραση, ένα ασήκωτο βάρος στους ώμους, πριν δευτερόλεπτα ονειρευόμουν ταξίδια στην άκρη της γης, τώρα μου φαινόταν απίστευτα δύσκολο να σηκώσω το ξυπόλητο πόδι μου από τη βρόμικη άσφαλτο για να κάνω ένα ελάχιστο βήμα. Σήκωσα το χέρι μου σε μία απολογητική κίνηση, έκανα τελικά με κόπο ένα μικρό βήμα, μετά άλλο ένα, όσα λίγα χρειάστηκαν για να πλησιάσω το πεζοδρόμιο, αφήνοντας το αμάξι να διασχίσει το δρόμο με ταχύτητα, με τον οδηγό να με βρίζει από το ανοιχτό παράθυρο. Βρέθηκα πάλι στο σκοτάδι κάτω από τη σπασμένη λάμπα του δρόμου, το φως από τους προβολείς του αυτοκινήτου είχε χαθεί στο βάθος, το φως που έκαιγε μέσα μου είχε σβήσει. Ήμουν παγιδευμένος, και το ήξερα.''
 
''Άρχισα να τρέχω προς τη Σταδίου, ενώ μία βροχή από μολότοφ και δακρυγόνα κάλυπτε την ατμόσφαιρα. Αντιπολεμική διαδήλωση… Αν τα παιδιά- θύματα του πολέμου της Συρίας βρίσκονταν στην πλατεία Συντάγματος, μάλλον θα δυσκολεύονταν να καταλάβουν ποιος ήταν υπέρ και ποιος εναντίον του πολέμου. Απομακρύνθηκα κι άλλο, παρά το χάος γύρω μου ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Ήμουν ξανά φυσιολογικός, θα ζούσα μία φυσιολογική ζωή σε μία φυσιολογική κοινωνία. Γύρισα το κεφάλι μου για μια τελευταία ματιά προς την πλατεία. Ένα περίπτερο είχε παραδοθεί στις φλόγες και σκοτεινές μορφές χοροπηδούσαν γύρω του , όπως οι Ινδιάνοι γύρω από το τοτέμ του Μανιτού. Καλά, σε μια όχι και τόσο φυσιολογική κοινωνία.''
 
 Με δύο λόγια Ο Θεός του πολέμου είναι ένα πολύ καλογραμμένο, καθηλωτικό,  ψυχολογικό θρίλερ, από έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα που ήδη έχει βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Περιμένω επόμενο βιβλίο του!
 
Θετικά στοιχεία :
Πολύ καλή γραφή.
Δυνατή πλοκή.
Σφιχτή δομή.
Πολύ καλή οικοδόμηση αλλά κυρίως αποδόμηση των χαρακτήρων
Γρήγορη αφήγηση.
Ένταση, ρυθμός, ανατροπές.
 
Το μυθιστόρημα του Ξενοφώντα Φύτρου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις BELL. Πρώτο έτος κυκλοφορίας : 2018

 

Ο Ξενοφών Φύτρος γεννήθηκε στη Σαντορίνη τον Νοέμβριο του 1979. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία στην Αθήνα και εργάστηκε στη συνδρομητική τηλεόραση και σε αθλητικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, πριν επιστρέψει στη Σαντορίνη και ασχοληθεί επαγγελματικά με τον τουρισμό.
Έχει γράψει δύο αστυνομικά διηγήματα που βραβεύτηκαν σε διαγωνισμούς δημιουργικής γραφής και εκδόθηκαν σε συλλογικούς τόμους (Στο μυαλό των πιο διάσημων ντετέκτιβ & Noir road stories 2.)
Ο Θεός του πολέμου είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.