ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΚΙΣΣΑΣ του Anthony Horowitz - Εκδόσεις Διόπτρα

Από τη Μαρία Κουλούρη 

​
'' Ένα μπουκάλι κρασί. Μια οικογενειακή συσκευασία τορτίγια τσιπς με γεύση τυρί της Nacho κι ένα βάζο με καυτερό ντιπ. Δίπλα ακριβώς, ένα πακέτο τσιγάρα (ξέρω, ξέρω). Η βροχή να σφυροκοπάει τα παράθυρα. Κι ένα βιβλίο. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο ; ''

Θα μπορούσε να είναι η περιγραφή στιγμών ενός αναγνώστη ή ένα post σε σελίδα του face book. Όμως όχι! Δεν είναι τίποτα από τα δύο!
Είναι η αρχή του βιβλίου Οι Φόνοι της Κίσσας, μόνο που στη θέση της αναγνώστριας είναι η Σούζαν Ράιλαντ, η κεντρική ηρωίδα του ενός βιβλίου και αφηγήτριά του.
Αναφέρομαι στην αρχή του ενός βιβλίου γιατί... στην ουσία έχουμε να κάνουμε με δύο βιβλία.
Το ένα έχει τον τίτλο ''Οι Φόνοι της Κίσσας'',  αλλά μέσα του αναπτύσσεται ένα ακόμη, με τον τίτλο ''Άγριες Κίσσες. ''
Ένα ευρηματικό και γοητευτικό τρικ του συγγραφέα που κατατάσσεται στα πολύ θετικά στοιχεία του βιβλίου.

Το μυθιστόρημα  ''Οι Φόνοι της Κίσσας '' ξεκινά με μια απολαυστική εισαγωγή. Η Σούζαν Ράιλαντ, επιμελήτρια ενός μικρού οίκου, που έχει στο δυναμικό του αρκετές επιτυχίες, αλλά και έναν δημοφιλή συγγραφέα, αφηγείται - σε πρώτο πρόσωπο αορίστου - την ιστορία από την πρώτη στιγμή που παρέλαβε το χειρόγραφο του ένατου μυθιστορήματος του συγγραφέα τους,  μέχρι… την τελευταία.
Τελευταία όχι ακριβώς, μιας και από το χειρόγραφο λείπουν δύο-τρία κεφάλαια που θα έπρεπε να σηματοδοτούν το τέλος. Ζωτικής σημασίας είναι η έλλειψή τους φυσικά, γιατί το Άγριες Κίσσες του Άλαν Κόνγουεϊ είναι αστυνομικό.
Η αρχή γίνεται με μία εισαγωγή. Απολαυστική. Μέσα σ΄αυτές τις τρεις σελίδες της ο Χόροβιτς μας δίνει την εικόνα και τις σκέψεις της επιμελήτριας – ηρωίδας του.
'' Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι έχει στ΄αλήθεια σημασία τι διαβάζουμε. Οι ζωές μας συνεχίζουν να πορεύονται πάνω στις ίδιες ράγες που στήθηκαν για μας. Η μυθοπλασία απλώς μας επιτρέπει μια κλεφτή ματιά εναλλακτικών διαδρομών. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που την απολαμβάνουμε. ΄΄

Και … το βιβλίο Άγριες Κίσσες ξεκινά. Όπως είπαμε λείπουν τα δύο τελευταία κεφάλαια. Μέχρι εκεί όμως είναι ένα ατόφιο αστυνομικό μυθιστόρημα, από εκείνα τα καλά που δεν μπορείς να αντισταθείς, με τα στοιχεία, τις παραπλανήσεις, τα ερωτήματα και το στήσιμο μπρος στα μάτια σου των υπόπτων. Ένα ατόφιο αστυνομικό μυθιστόρημα στο στυλ εκείνων, των αγαπημένων, της βασίλισσας του εγκλήματος. 
Ο Χόροβιτς αποτίει πραγματικά φόρο τιμής στην Αγκάθα Κρίστι, βαδίζει πάνω στα χνάρια της, δίχως όμως να μας δίνει ένα  κακέκτυπο αντίγραφο. Είναι απολαυστικό αλήθεια, όσο το διαβάζεις, και εξοργιστικό συνάμα,  γιατί φτάνεις στο τέλος και μένεις χωρίς τη λύση, χωρίς την απόλαυση εκείνη του να έχεις μαντέψει σωστά τον δολοφόνο ή έστω να έχεις πέσει έξω σχετικά μ΄αυτόν.
Το ίδιο εξοργισμένη αισθάνεται και η επιμελήτρια που φυσικά επιθυμεί, για λόγους σχετικούς με την έκδοση του βιβλίου, να βρεθούν τα χαμένα κεφάλαια. Το πράγμα περιπλέκεται γιατί ο συγγραφέας βρίσκεται νεκρός. Από εκεί και κάτω αρχίζει πάλι η αφήγηση να κινείται, σε πρωτοπρόσωπη γραφή αορίστου χρόνου, με ηρωίδα την επιμελήτρια Σούζαν Ράιλαντ, και να μπλέκεται ο αναγνώστης στην αναζήτηση των κεφαλαίων που λείπουν αλλά και σε κάτι άλλο…

​Από τη βρετανική γοητευτική επαρχία της δεκαετίας του 50 βρίσκεσαι σε μια χρονική απόσταση τουλάχιστον 50 χρόνων. Η γοητεία παραμένει και σαν αναγνώστης σου δίνεται το δικαίωμα να εμπλακείς, να αναρωτηθείς, να διαγράψεις ή να προσθέσεις ενόχους, να λύσεις γρίφους, να σχηματίσεις ακροστιχίδες, να συνδέσεις τα κομμάτια των δύο ιστοριών, μέχρι να οδηγηθείς στη λύση των μυστηρίων. 

​
Όμως ο Χόροβιτς δεν αρκείται σ΄αυτό μόνο. Βάζει τον αναγνώστη απέναντι από τον συγγραφέα, τον συγγραφέα απέναντι από το κοινό του, απέναντι από τους εκδοτικούς οίκους και απέναντι από τα ΜΜΕ.
Φεύγεις για λίγο από το ερώτημα who has done it!  Σε κάνει να δεις και την άλλη πλευρά, εκείνη του δημιουργού. Να δεις πώς βλέπει εκείνος τα βιβλία του, ποια ήταν τα οράματά του, τα κατάφερε ή εγκλωβίστηκε μέσα στις δημιουργίες του; 
Σ΄αυτήν την εποχή που όλα τρέχουν, που η δημοσιότητα είναι κάτι το εφήμερο και πρόσκαιρο ποια είναι η θέση του ;
'' Η πείρα μου έχει διδάξει ότι οι συγγραφείς που πεθαίνουν ξεχνιούνται με αξιοσημείωτη ταχύτητα. Ακόμα κι οι ζωντανοί συγγραφείς δυσκολεύονται να μείνουν στις προθήκες. Υπάρχουν πάρα πολλά καινούργια βιβλία και πολύ λίγα ράφια. ''

Η αναζήτηση συνεχίζεται, η επιμελήτρια, αναλαμβάνοντας ρόλο ντετέκτιβ, αναλύει τα στοιχεία που έχει στα χέρια της και τα συνδυάζει με εκείνα του ανέκδοτου ημιτελούς μυθιστορήματος.
Απόλαυσα πραγματικά τους συσχετισμούς και ένιωσα να θέλω να κρατήσω μολύβι και χαρτί για να σημειώνω!
Η αφήγηση είναι άνετη, το κείμενο ευκολοδιάβαστο, η μετάφραση και η επιμέλεια πολύ καλή. 
Η προτίμησή μου κλείνει λίγο περισσότερο στο δεύτερο μέρος, στο κυρίως βιβλίο,  όπου η ροή του λόγου είναι πιο γρήγορη, οι αναφορές σε διάσημους συγγραφείς πολλές και οι σκέψεις των ηρώων που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της έρευνας αξιοσημείωτες.
 
''Γιατί άραγε έχουμε τόση ανάγκη για μυστηριώδεις φόνους και τι είναι αυτό που μας γοητεύει – το έγκλημα ή η διαλεύκανσή του; Έχουμε κάποια πρωτόγονη δίψα για αιμοτοχυσία, επειδή οι δικές μας ζωές είναι τόσο ασφαλείς και άνετες; Κράτησα μια νοερή σημείωση να ελέγξω τις πωλήσεις των βιβλίων του Άλαν στο Σαν Πέδρο Σούλα της Ονδούρας (την πιο επικίνδυνη πόλη του κόσμου ). Δεν αποκλείεται να μην πουλούσε καθόλου.''

'' Πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα των ηρώων μέσα σε ένα μυθιστόρημα; Σέρινφορντ Χολμς και Όρμοντ Σάκερ. Αναπόφευκτα αναρωτιέσαι αν θα είχαν τύχει της ίδιας διεθνούς αναγνώρισης αν ο Κόναν Ντόιλ δεν θα είχε αναθεωρήσει για να προτιμήσει τελικά τα Σέρλοκ Χολμς και δρ Τζον Γουάτσον. Μια μολυβιά και γράφτηκε λογοτεχνική ιστορία. Ομοίως, η Πάνσι Ο΄Χάρα θα έβαζε φωτιά στον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που έκανε η Σκάρλετ, αφότου η Μάργκαρετ Μίτσελ άλλαξε γνώμη ολοκληρώνοντας το Όσα Παίρνει ο Άνεμος ; Τα ονόματα έχουν έναν τρόπο να εντυπώνονται στη συνείδησή μας. Πίτερ Παν, Λουκ Σκάιγουόκερ, Τζακ Ρίτσερ, Σάιλοκ, Μοριάρτι… μπορεί κανείς να τους φανταστεί με άλλο όνομα; Το θέμα όλων αυτών είναι ότι το όνομα και ο ήρωας είναι συνυφασμένοι. Διαπνέουν ο ένας τον άλλον. ''
 
Συνοψίζοντας θα ήθελα να τονίσω πως είναι ένα έξυπνο, ευρηματικό και καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, διαφορετικό απ΄ό,τι έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια! Είμαι σίγουρη πως οι φαν της Αγκάθα Κρίστι θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι!  


Θετικά στοιχεία :
Ευρηματικότητα.
Γρήγορη ροή ειδικά στο δεύτερο μέρος.
Καλή μεταφράση.
Καλή επιμέλεια.

Μικρά tips που το κάνουν πιο γοητευτικό :
Πριν το ξεκίνημα του βιβλίου - που διαβάζουμε μαζί με την ηρωίδα - υπάρχουν όλα τα στοιχεία εκείνα που σηματοδοτούν την αρχή του. Το ''αυτί ''  με το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, τα βιβλία που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, οι κριτικές και τα σχόλια που έχουν γραφτεί γι΄αυτό από επώνυμους συγγραφείς όπως ο Ίαν Ράνκιν , ο Ρόμπερτ Χάρις ή από έγκριτες εφημερίδες σαν τις  Daily Express, Independent, Daily Mail κλπ.



Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Πρώτος μήνας κυκλοφορίας : Μάρτιος 2018.