ΣΜΥΡΝΗ Κυνήγι Μαγισσών τιτλοφορείται το νέο λογοτεχνικό πόνημα της συγγραφέως Ισμήνης Μπάρακλη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Μα αγαπημένε μου φίλε αναγνώστη, διαβάζοντας το μην περιμένεις να συναντήσεις τερατόμορφες γριές με νύχια γαμψά, πλακουτσές μύτες, κρεατοελιές και κωνοειδή καπέλα. Μα ούτε και μυστήριες γυναίκες με αλαβάστρινες επιδερμίδες, που κατέχουν βαθύτερες γνώσεις της επιστήμης της βοτανολογίας ή της χαρτόμαντικής.
Οι μόνες μάγισσες που θα συναντήσεις στο διάβα των σελίδων του, είναι εκείνοι, οι ανίκητοι εσωτερικοί εχθροί που εμφανίζονται άξαφνα πολλές φορές και σε ταλανίζουν για καιρό. Είναι οι ανομολόγητες σου σκέψεις, τα συναισθήματα που κάποτε έθαψες βαθιά μέσα σου, μη αντέχοντας την ισχύ τους. Είναι οι τύψεις από λανθασμένες ενέργειες, απερίσκεπτες αποφάσεις, κι απόλυτες συμπεριφορές. Είναι ο ίδιος σου ο εαυτός κι αμέτρητες θεατές, αλλά κι αθέατες πτυχές του, οι μεγαλύτεροι ίσως εχθροί σου, οι μάγισσες εχθροί σου! Με τον ευφάνταστο αυτό τίτλο λοιπόν, η συγγραφέας υπογράφει το νέο της μυθιστόρημα που ξετυλίγεται σε τρεις πράξεις και δύο διαφορετικούς χρόνους. Νέα Υόρκη, 1993 και Σμύρνη, 1922. Ειρήνη, Μαρία, Αργυρώ και Καλομοίρα. Τέσσερις διαφορετικές γυναίκες. Κάποιες του παρόντος και κάποιες του παρελθόντος. Γυναίκες με ρίζες κοινές, και αίμα συγγενικό να κυλά στις φλέβες τους. Γυναίκες καθημερινές, οικείες, προσιτές, δίχως πορσελάνινη κι εξωπραγματική ομορφιά. Γυναίκες τρωτές, με τα δικά τους πάθη, λάθη και ψυχικά τραύματα. Με τις δικές τους μειλίχιες σκέψεις, τις θαμμένες βαθιά αναμνήσεις τους και τα ανομολόγητα, από φόβο ίσως, συναισθήματα τους, να πελεκίζουν βασανιστικά σαν τερμίτες τον κορμό της ψυχής τους. Κι ένας παράξενος εφιάλτης που ταλαιπωρεί καιρό τη νεαρή Ειρήνη και τραυματίζει την ήδη διαταραγμένη ψυχική της κατάσταση, θα αποτελέσει το εφαλτήριο για ένα ταξίδι στο παρελθόν. Ένα ταξίδι σε μνήμες πληγιασμένες, με το κακάδι τους φρέσκο ακόμα να αδυνατεί να εμποδίσει τον πικρό πόνο που αναβλύζουν. Ένα ταξίδι αναζήτησης που θα φέρει κοντά τρεις γενιές γυναικών της οικογένειας Χατζηιορδάνογλου, και θα γίνει το εισιτήριο απελευθέρωσης της Ειρήνης από ένα ρουτινιασμένο, μη υποφερτό παρόν, με προορισμό ένα ελπιδοφόρο, απαλλαγμένο απ’ την σκοτεινιά και τις πληγές του παρελθόντος μέλλον… Η κυρία Μπάρακλη πλέκει αριστουργηματικά, με την εμπειρία μοδίστρας χρόνων, βελονιά τη βελονιά έναν ενδιαφέρον μύθο, κεντρικός άξονας του οποίου αποτελεί ο άνθρωπος και συγκεκριμένα η γυναίκα, οι πράξεις, οι σκέψεις και τα συναισθήματα της. Με φόντο μία σκληρή εποχή που βάφτηκε με χρώμα άλικο στα κιτάπια της ιστορίας και της ελληνικής συνείδησης, η συγγραφέας ξετυλίγει την πορεία ζωής μιας ολόκληρης οικογένειας, στο πέρασμα των δύσκολων εκείνων ημερών. Ο συγγραφικός της φακός όμως, δεν εστιάζει στα ούτως ή άλλως επιβλητικά ιστορικά γεγονότα της εποχής, αλλά στη δράση των ηρωίδων της, στις συμπεριφορές και τα συναισθήματα τους. Εστιάζει και εμβαθύνει στον εσωτερικό τους κόσμο. Μέσα από την αναδρομή σε παρελθοντικά γεγονότα, που πυροδότησαν την εμφάνιση συγκεκριμένων σκέψεων και συμπεριφορών, η συγγραφέας προσπαθεί να φωτίσει άγνωστες διαστάσεις κάθε χαρακτήρα, να δικαιολογήσει δράσεις και ν’ αποδώσει δικαιοσύνη. Σκοπός της, η ψηλάφηση του ψυχισμού κάθε ηρωίδας. Σημαντικός αρωγός στην απόλυτα επιτυχή προσπάθεια της συγγραφέως στην προσέγγισης των χαρακτήρων της, ο άκρατος λυρικός κι έντονα εικονοπλαστικός της λόγος. Λόγος ολοζώντανος, περιεκτικός και ουσιώδης. Λόγος συναισθηματικά φορτισμένος πότε με τρυφερότητα, γλύκα κι αγάπη και πότε με πίκρα, πόνο και σκληρότητα. Λόγος που γεφυρώνει αποστάσεις και δημιουργεί σπαρταριστές εικόνες, που αναδύονται απ’ τις σελίδες του μυθιστορήματος και πλημμυρίζουν τον αναγνώστη, διεγείροντας όλες του τις αισθήσεις με γεύσεις, αρώματα κι έντονα χρώματα. Λόγος που εναλλάσσεται υφολογικά, από φωτεινός, απαλός και ντελικάτος σε σκοτεινό, αιχμηρό και απάνθρωπα σκληρό, δημιουργώντας έναν γοργό αναγνωστικό ρυθμό, που παρασύρει τον αναγνώστη στη δίνη της πλοκής του βιβλίου, κρατώντας τον σε διέγερση μέχρι και στην τελευταία σελίδα. Εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της γραφής της κυρίας Μπάρακλη αποτελεί επίσης, η κινηματογραφικότητα αυτής. Θυμίζοντας σε αρκετά σημεία την κινηματογραφική ευχέρεια του Αυστριακού συγγραφέα Πέτερ Χάντκε, ο αναγνώστης παρατηρεί τη συγγραφέα μέσα από τον τρόπο με τον οποίο ξεδιπλώνει το κείμενο της, να εστιάζει πολλές φορές σε μικρές, αμυδρές ίσως, λεπτομέρειες που συνθέτουν το ολοκληρωμένο πλαίσιο της εικόνας μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες της. Από τον ξεραμένο καφέ στα τοιχώματα μιας κούπας, στα σκαλιστά σχέδια κοσμημάτων και τις ακριβές καλό-πλεγμένες δαντέλες στα φουστάνια επιφανών κυριών της Σμύρνης. Τέλος, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει, θα τολμούσα να πω, η διάθεση της συγγραφέως μέσα απ’ την εξωτερίκευση των σκέψεων των ηρωίδων της, να φιλοσοφήσει για κάποια ζητήματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, τις αντιθετικές έννοιες όπως η ειρήνη και ο πόλεμος, η σκληρότητα κι η ανθρωπιά, την ευκολία διεξαγωγή συμπερασμάτων κι ακλόνητων σκέψεων και πεποιθήσεων για τους ανθρώπους, το χρέος που κληροδοτείται στις μεταγενέστερες γενιές μιας οικογένειας που αποζήτα εκπλήρωση, αλλά και γενικότερα την ίδια τη ζωή... Γεγονός που προσδίδει στο κείμενο της τεράστια εσωτερική βαρύτητα και το καθιστά πρόσφορο για την καλλιέργεια σκέψεων και προβληματισμών, αν φυσικά ο αναγνώστης καταφέρει να διαβάσει με προσοχή το κείμενο και να ξεκλειδώσει μέσα απ’ την προσωπική του θέαση της πραγματικότητας την παραπάνω «τροφή» για σκέψη, που έντεχνα κρύβει η συγγραφέας πίσω από την παρουσίαση των εξελίξεων που πλήττουν τις ζωές των ηρώων της. Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, άφησα τους κάλυκες της αναγνωστικής μου ύπαρξης ελεύθερους για να γευτούν στον υπέρτατο βαθμό την επιβλητικά μαγευτική ατμόσφαιρα που έντεχνα κέντησε η κυρία Μπάρακλη μέσω του απολαυστικά μεστού και λυρικού λόγου της. Και πραγματικά, κατάφερα να εναρμονιστώ με τις συχνότητες των ηρωίδων της, να μεταφερθώ σε αλησμόνητους καιρούς, να ταξιδέψω, να διδαχτώ, μα πάνω απ’ όλα να ζήσω!
0 Comments
|
|