ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ - ΕΜΑ ΚΛΑΪΝ

Για το Vivlia4U γράφει η φίλη της σελίδας Αναστασία Δημακοπούλου.

“O Ράσελ τους δίδασκε πώς ν΄ανακαλύψουν το μονοπάτι προς την αλήθεια, πώς να απελευθερώσουν τον αληθινό εαυτό που ήταν παγιδευμένος μέσα τους” “Είναι σα φυσική μαστούρα το να είσαι κοντά του. Σαν τον ήλιο, ας πούμε. Τόσο μεγάλος και φωτεινός” 

Kαι η Ίβι ζήλευε την τόση εμπιστοσύνη που ενέπνεε στα κορίτσια αυτός ο “χαρισματικός”ηγέτης. Ήθελε λοιπόν και αυτή να κάνει ενεργή την παρουσία της εκεί. Είχε ανάγκη από ανθρώπους που θα πρόσεχαν την απουσία της -πράγμα που δεν συνέβαινε ποτε στο σπίτι της- και ανθρώπους που θα χαιρέτιζαν την επιστροφή της. 

Ορμώμενη από μαρτυρίες σχετικές, με τ΄αποτρόπαια εγκλήματα μιας αιρετικής οργάνωσης, μ΄επικεφαλής την διχασμένη προσωπικότητα τον Τσάρλς Μάνσον και των κοριτσιών του, η συγγραφέας με αστείρευτη φαντασία και πλούσια μυθοπλασία επινοεί την ιστορία της 14χρονης Ιβις, η οποία παρασύρεται στους κόλπους μιας σέκτας και του επικίνδυνου ηγέτη της, αγνοώντας τις βίαιες συνέπειες αυτής της εμπλοκής της! 

Η ιστορία λοιπόν που ξεδιπλώνεται σ΄αυτό το βιβλίο έχει ως αφετηρία του- όπως αναφέρει και η ίδια η Έμα Κλάιν σε συνέντευξή της- μαρτυρίες και πηγές, που μπορεί η πρόσβασή τους να ήταν απαγορευμένη για την έφηβη τότε συγγραφέα, υπήρξαν όμως το εφαλτήριο για να δημιουργήσει το πρώτο της μυθιστόρημα “Τα κορίτσια”: Βρισκόμαστε στην Βορεια Καλιφόρνια, στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Καλοκαίρι. 

Η έφηβη της υψηλής κοινωνίας, Ίβι Μπόιντ, φανερά απογοητευμένη από την ζωή της, αποστασιοποιημένη από την οικογένεια της, αναζητεί το “κάτι” διαφορετικό, αυτό που ξεπερνάει τα όρια του “φυσιολογικού”, προκειμένου να δώσει λίγη παραπάνω ένταση και ενδιαφέρον, στην μέχρι τότε ανεπαρκή ζωή της. H σαγηνευτική και μυστηριώδης παρουσία της ιδιότυπης εμφάνισης ενός μεγαλύτερου κοριτσιού της Σούζαν, θα γοητεύσει την Ίβι. Ασυνείδητα την ερωτεύεται. Μαγνητισμένη από τον αυθορμητισμό και τον “ατίθασο”χαρακτήρα της, την ακολουθεί σ΄ενα “κοινόβιο” ράντσο, με αρχηγό έναν παράξενο και αμφιβόλου ηθικής άνδρα, τον Ράσελ Χάντρικ. Κρυμμένο στους λόφους, το άναρχο και ερημωμένο ράντσο δελεάζει την Ίβι, με την ζοφερότητα που αποπνέει. Απεγνωσμένα επιθυμεί να γίνει αποδεκτή. Καθώς ο χρόνος της πλέον, καταλαμβάνεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό, από την διαμονή της στο “σκοτεινό” ράντσο, έχοντας απομακρυνθεί από την καθημερινότητα της ρουτίνας της οικογενειακής στέγης, αγνοεί τους κινδύνους και τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα σφραγίσουν αυτήν την επιλογή της. 
Αφηγήτρια πλέον της ζωής της και σε μεγαλύτερη ηλικία η Ίβι, αναπολεί την περίοδο αυτή, φέρνοντας στο νου της αναμνήσεις μιας εποχής, που παρασυρόμενη από τον αυθορμητισμό του νεαρού της ηλικίας της, ως “αντισυμβατικό” άτομο, αδιαφορούσε για τις αντιδράσεις που θα προκαλούσαν στο κοινωνικό σύνολο, οι εκάστοτε ενέργειές της. 

Βασικός άξονας του βιβλίου η εφηβεία, μία περίοδος βιοσωματικών αλλαγών και αντικρουόμενων συναισθημάτων, που σηματοδοτούν την έναρξη της αμφισβήτησης του νέου ατόμου, απέναντι στο νόμιμο και επιτρεπτό. 
Το συγκεκριμένο βιβλίο ασχολείται περισσότερο με την κοριτσίστικη ψυχοσύνθεση, στην περίοδο αυτή της μετάβασης από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και ότι χαρακτηρίζει αυτή: τις ανασφάλειες, τον πειραματισμό πάνω στον έρωτα, την συναισθηματική σύγχυση και αβεβαιότητα. Μία εποχή σταθμός για την αμερικάνικη κουλτούρα, ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ΄60, καθώς εμφανίζονται τα “παιδιά των λουλουδιών”, οι αντισυμβατικοί χίπις, το κίνημα των οποίων διαδόθηκε σταδιακά σε όλον τον κόσμο. 

Σ΄αυτήν την περίοδο τοποθετείται χρονικά και το βιβλίο μας. Βέβαια διαπιστώνουμε ένα ταξίδι στο χωροχρόνο, με τις χρονικές περιόδους του τώρα και του χθές, να εναλλάσσονται στα κεφάλαια του βιβλίου. Εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση αυτή της αμφισβήτησης, κάνουν την εμφάνισή τους αιρετικές οργανώσεις, σέχτες που επιθυμούν να προσελκύσουν ανίδεα νεαρά άτομα, γεμίζοντάς τα με φρούδες ελπίδες για την σωτηρία της ψυχής. Το κοινόβιο ράντσο του Ράσελ ήταν μία απ΄αυτές τις παραθρησκευτικές οργανώσεις. 

Η συγγραφέας μας δίνει λεπτομερή περιγραφή του “κοινόβιου”.
Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι από μια μεριά και παρακολουθείς τις κινήσεις των μελών του. Ρουφάς τις μυρωδιές της φύσης, αλλά και την δυσωδία που αποπνέουν τα σκουπίδια, την ταγκίλα από τις λιπαρές τροφές, την οσμή των πολυφορεμένων, ρυπαρών ρούχων. 
Αισθάνεσαι ν΄αρμενίζεις ελεύθερος σ΄ένα νέο είδος κοινωνίας, απαλλαγμένος από κανόνες και ιεραρχίες με μόνο οδηγό την βαθύτερη αγάπη για τον εαυτό σου. 

Mε μία εντυπωσιακή, απαράμιλλης ποιότητας γραφή, άφιλτρη και σκληρή στα σημεία που θέλει να δώσει ένταση, η 25χρονη Έμα Κλάιν κάνει το ντεμπούτο της στον χώρο της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό ένα μυθιστόρημα που εξυμνεί τα μύχια μυστικά της εφηβικής ηλικίας, εισβάλοντας ιδιαίτερα στην κοριτσίστικη εφηβική ψυχοσύνθεση, χαρτογραφώντας μ΄αυτόν τον τρόπο και την γυναικεία προσωπογραφία. 
Δανειζόμενη τα λόγια της συγγραφέας Jenifer Egan “Tα κορίτσια”, αναγγέλλουν την άφιξη μιας συναρπαστικής νέας φωνής στην αμερικάνικη λογοτεχνία, έχω να πω ότι προσωπικά εντυπωσιάστηκα με την άψογη λογοτεχνική γραφή της Έμα Κλάιν, δεδομένου και του νεαρού της ηλικίας της. 

Θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία για το 2016, παρόλο που το τέλος για μένα ήταν αρκετά προβλέψιμο. Σε γενικές γραμμές απόλαυσα λογοτεχνία, αναμένοντας με ιδιαίτερη αγωνία και το επόμενό της βιβλίο. 

Υ.Γ.
Στα συν του βιβλίου : καλογραμμένο, σωστή δουλειά και επιμέλεια, άψογη περιγραφή χαρακτήρων, λογοτεχνική γραφή. 
Στα μείον : το προβλέψιμο τέλος και η απουσία ανατροπών. 

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2016.