«Ταξιδεύοντας σε ξένη γη» του David Park - Εκδόσεις Gutenberg

Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη 

​«Μπαίνω στην παγωμένη γη, μολονότι δεν μπορώ να πω σε ποια χώρα ανήκει. Όλα είναι κρυμμένα, ακόμα και τα μυστικά που τ΄αγκαλιάζω σφιχτά για να τα εμποδίσω να βγουν στο φως…
Όλα τα πράγματα οφείλουν να έχουν ένα σκοπό, γι΄αυτό πρέπει κι εγώ να βρω τον δικό μου, ή αλλιώς να παραδοθώ στο κάλεσμα τούτης της παγωμένης γης …»

Ο Τομ, ο ήρωας του βιβλίου που μονοπωλεί, σχεδόν, την ιστορία, ξεκινά ένα ταξίδι παραμονές Χριστουγέννων από τα περίχωρα του Μπέλφαστ μέχρι το Σάντερλαντ της βόρειας Αγγλίας για να φέρει στο σπίτι τον άρρωστο γιο του. Ο Λιούκ σπουδάζει εκεί και καθώς τα πάντα έχουν παραλύσει από την κακοκαιρία είναι δύσκολο να επιστρέψει μόνος του.

Μια διαδρομή μέσα στο χιόνι, ένα μυθικό τοπίο να εκτυλίσσεται και ένας πατέρας που έχει μια αποστολή. Να φέρει το γιο του πίσω, να φανεί άξιος στα μάτια της υπόλοιπης οικογένειάς του, να κάνει κάτι το ηρωικό, αλλά ταυτόχρονα να ολοκληρώσει μια άλλη αποστολή, να φτάσει στο τέλος ενός άλλου ταξιδιού, στην αποδοχή και τη συγχώρεση του εαυτού του.  
Ένα βαρύ μυστικό, οι τύψεις, οι ενοχές και η θλίψη, όλα μαζί τον βαραίνουν και ζητούν να αφεθούν ελεύθερα να φύγουν, να σκεπαστούν με τη λευκότητα της λύτρωσης, της συγχώρεσης, με τη λευκότητα και την αγνότητα που μόνο οι απέραντες χιονισμένες εκτάσεις δίνουν.
Οι μνήμες από ένα δυσάρεστο γεγονός είναι δυνατές ακόμη, τον πνίγουν και αφήνονται από τον συγγραφέα να ξετυλιχτούν σιγά σιγά, αχνές στην αρχή, πιο έντονες όσο προχωρά η ιστορία.
Είναι σαν να βγαίνουν στην επιφάνεια φωτογραφίες που ο Τομ είχε τραβήξει- είναι φωτογράφος στο επάγγελμα-  και τις καταχώνιασε σε ένα άλμπουμ κλειστό από καιρό, είναι σαν να προβάλλεται ένα φιλμ οδυνηρών αναμνήσεων που διακόπτεται και επανασυνδέεται καθώς το αυτοκίνητο διατρέχει τους έρημους παγωμένους δρόμους.
 
 «Και υπάρχει ένα είδος απόπειρας εσωτερικού φότοσοπ όπου σβήνεις ηθελημένα κάτι γιατί σε χαράζει σαν κοφτερό χαρτί κάθε φορά που αφήνεις το μυαλό σου να το ακουμπήσει, καθώς και όταν μεγεθύνεις άλλα προσδίδοντάς τους κάποιο νόημα που πιθανότατα δεν είχαν ποτέ εξ αρχής ή γιατί η μνήμη σού επιτρέπει να τα ωραιοποιήσεις κάπως ή να μεταφέρεις το φταίξιμο αλλού.»

Μακρύ και επίπονο είναι το ταξίδι, εικόνες από τη ζωή του Τομ περνούν και σκιαγραφούν τον χαρακτήρα του, τις αδυναμίες του και τις προσπάθειές του να σταθεί σωστός σαν σύζυγος και σαν γονιός, ειδικά σαν γονιός. Σύντροφοί του σ΄αυτό είναι η μουσική, τα τηλεφωνήματα της γυναίκας του, τα ανέκδοτα της μικρής του κόρης που εναγωνίως περιμένει την επιστροφή του αδελφού της, και η φωνή. Η φωνή του CPS- οδηγού σ΄αυτήν την περιπλάνηση, οδηγού σ΄αυτήν την αποστολή.  

Με μια υπέροχη, λυρική γραφή, με πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο συγγραφέας σε καθιστά συνοδηγό του ήρωά του, ζεις τις στιγμές του, λυγίζεις κάτω από τη μεγάλη ευθύνη να είσαι γονιός, αναρωτιέσαι για τα δικά σου λάθη, κι όλα αυτά με φόντο το λευκό της αγνότητας, το λευκό της θλίψης, σε μια πορεία προς το φως, την ελπίδα και τη λύτρωση.
 
Η Ιρλανδία αναδεικνύεται σε όλη την ομορφιά της, από τα χιονισμένα τοπία της μέχρι την πονεμένη πόλη, την πόλη της πάλης, το Μπέλφαστ όπου περιδιαβαίνεις με τις θύμησες του ήρωα.
«Ούτε την εξιδανικεύω λοιπόν ούτε θεωρώ πώς είναι γεμάτη πικρές ιστορίες. Όμως ακόμα και τώρα, καθώς περπατάω στους νυχτωμένους δρόμους της, σε μια εποχή που υποτίθεται ότι απολαμβάνουμε τους καρπούς της ειρήνης, έχει μια ένταση, μια διφορούμενη ατμόσφαιρα που την αισθάνεσαι στο λαρύγγι σου ή στις σόλες των παπουτσιών σου, που αντηχεί στα πεζοδρόμια με το ρυθμό μιας φανταστικής απειλής όσο και μιας πιο φιλικής αισιοδοξίας. »
 
Υπάρχουν κάποια βιβλία που διστάζεις να μοιραστείς την αίσθηση που σου άφησαν. Ίσως γιατί νιώθεις ότι θα τη χαλάσεις, ότι δεν θα καταφέρεις να τη μεταφέρεις, έτσι όπως φώλιασε μέσα στην ψυχή σου. Κι όμως το κάνεις γιατί η αίσθηση να τη μοιραστείς υπερισχύει.
Ένα από αυτά τα βιβλία είναι το Ταξιδεύοντας σε ξένη γη, αυτό το αριστούργημα του Ντέιβιντ Παρκ, σπαρακτικό πορτρέτο ενός πατέρα, μια βύθιση στον εσωτερικό του κόσμο και παράλληλα ένας ύμνος στην πατρική αγάπη και στην ελπίδα.
 
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gutenberg σε μια εξαιρετική επιμελημένη έκδοση με μια εξίσου εξαιρετική μετάφραση και εισαγωγή από τον Νίκο Μάντη.
Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2020

Απόσπασμα από το βιβλίο : 
​Και φτάνω να κατανοήσω εκείνο που είπε κάποτε ο Άνσελ Άνταμς : ότι δεν τραβάς μια φωτογραφία μόνο με την κάμερα, αλλά ότι μεταφέρεις σ΄αυτήν την πράξη όλες τις φωτογραφίες που έχεις δει ποτέ, τα βιβλία που έχεις διαβάσει, τη μουσική που έχεις ακούσει, τους ανθρώπους που έχεις αγαπήσει. Είναι το κοντινότερο σημείο που έχω βρεθεί ποτέ στην κατανόηση εκείνου που είσαι, λες και με κάποιον τρόπο αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν ματιές σ΄αυτό που κρύβεις κάτω από την επιφάνειά σου. 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα : 

Ο Ντέιβιντ Παρκ (γεν. 1953, Μπέλφαστ) ζει στο Κάουντι Ντάουν της Βόρειας Ιρλανδίας. Είναι συγγραφέας δέκα βιβλίων. Το The Light of Amsterdam είχε περιληφθεί στη βραχεία λίστα του διεθνούς βραβείου IMPAC του 2014, το The Poets΄Wives επιλέχθηκε ως το βιβλίο του Μπέλφαστ για το θεσμό One City One Book του 2014, και το The Truth Commissioner διασκευάστηκε για την τηλεόραση από το BBC Two.
Ο Παρκ έχει τιμηθεί με το βραβείο Ewart-Biggs Memorial και τρεις φορές με το βραβείο του Πανεπιστημίου του Ούλστερ. Το 2014 οι Sunday Times τον περιέλαβαν στη βραχεία λίστα του βραβείου διηγήματος EFC.
Έχει λάβει τη διάκριση Major Individual Artist του Ινστιτούτου Τεχνών της  Βόρειας Ιρλανδίας και έχει περιληφθεί στη βραχεία λίστα για το Ιρλανδικό Μυθιστόρημα της Χρονιάς τρεις φορές, το οποίο και του απονεμήθηκε το 2019 με το Ταξιδεύοντας σε ξένη γη. 

Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο από τη βραβευμένη φωτογράφο Sonya Whitefield στα πλαίσια της συνεργασίας της με τον συγγραφέα πάνω στο μυθιστόρημα Ταξιδεύοντας σε ξένη γη. 
Μπορείτε να δείτε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες εδώ :  https://www.sonyawhitefield.com/

Μπορείτε να ακούσετε λίγη από τη μουσική που αναφέρεται στο ταξίδι του Τομ εδώ : spoti.fy/2AmKBko
Διάλεξα το αγαπημένο μου, Hurt του Johnny Cash που ''ακουγόταν'' σε μια ιδιαίτερα έντονη σκηνή του βιβλίου. Με συνόδευσε και σε αρκετές σελίδες πιο κάτω.