Σχολιάζει η Μαρία Κουλούρη Μια αδυναμία στον Mισό την έχω. Κι αυτή ξεκίνησε από το «Σέντραλ Παρκ» και προχώρησε με το «Η μυστική ζωή των συγγραφέων». Πήρα στα χέρια μου «Το κορίτσι του Μπρούκλιν» με ανάλογες προσδοκίες. Ο Ραφαέλ Μπαρτελεμί, διάσημος συγγραφέας βρίσκεται σε ολιγοήμερες διακοπές με την Άννα Μπέκερ λίγο πριν τον γάμο τους, όταν η Άννα αποφασίζει να φανερώσει ένα μυστικό που τη βαραίνει, δείχνοντάς του μια φωτογραφία. Ο Ραφαέλ αντιδρά σπασμωδικά. Φεύγει. Γυρίζοντας δεν βρίσκει την Άννα. Μια αναζήτηση ξεκινά με τη βοήθεια του φίλου και πρώην αστυνομικού Μαρκ Καραντέκ. Οι έρευνες περιπλέκονται όταν τα μονοπάτια που χαράζονται μπροστά τους οδηγούν όλο και πιο βαθιά σε μια ιστορία που πολλοί την είχαν χαραγμένη μέσα τους. Από το Παρίσι στη Γαλλική επαρχία, από το Μπρούκλιν στις μεσοδυτικές πολιτείες οι δύο φίλοι ακολουθούν τα ίχνη μιας απίστευτης τραγωδίας. Εγείρονται ερωτηματικά, οι ρόλοι αλλάζουν θέσεις, υπάρχουν μικρές ανατροπές, αλλά…αν και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο η αποκάλυψη της αλήθειας στο να απολαύσω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, θα έλεγα ότι Το κορίτσι του Μπρούκλιν δεν είναι από τα καλύτερα βιβλία του Musso. Γιατί : Στις πρώτες εκατό σελίδες ένιωσα ότι διάβαζα ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Η όποια δράση άρχιζε πολύ αργότερα. Γιατί : Αν και αγαπώ τα κλισέ, θεωρώ ότι ήταν αρκετά αυτή τη φορά. Γιατί : Ο συγγραφέας προσπάθησε να γράψει μια ιστορία με πολλές διακλαδώσεις και ανατροπές, η πλοκή της όμως ήταν αρκετά τραβηγμένη και οι χαρακτήρες δεν την υποστήριζαν όσο έπρεπε. Εν κατακλείδι ήταν ένα ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα, δεν μετάνιωσα καθόλου που το διάβασα, και ελπίζω το επόμενο μυθιστόρημά του να είναι καλύτερο. Γιατί… μια αδυναμία την έχω στον Μισό, το είπαμε άλλωστε!
0 Comments
|
|