ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ - ΙΣΜΗΝΗ ΜΠΑΡΑΚΛΗ

Διαβάζοντας το βιβλίο της Ισμήνης Μπάρακλη, οι ''σταθμοί '' που καθόρισαν τη διάρκεια που το κράτησα στα χέρια μου, ήταν πολλοί. Κι αυτό το έκανε ξεχωριστό για μένα...
Πιστεύω πως είναι χαρά του αναγνώστη και ευτυχία το να βρει στο πέρασμα των σελίδων νοήματα ικανά να τον τραβήξουν για λίγο από την ιστορία και να τον κάνουν να σκεφτεί. Πιστεύω πως είναι χαρά του αναγνώστη να μπορεί να αφουκραστεί τους σφυγμούς των ηρώων, να σκύψει πάνω στους προβληματισμούς τους, να προβληματιστεί και ο ίδιος, να δεχτεί ή να απορρίψει τις επιλογές τους.
Το θέμα του βιβλίου είναι ξέχωρο, ιδιαίτερο, ένα ταξίδι από το σκοτάδι στο φως , και η πραγμάτωσή  του μέσα από τη μυθοπλασία, ιδανική.
Η ιστορία έτσι όπως πλάθεται από τη συγγραφέα κάνει τον αναγνώστη να συν-πορεύεται με τους ήρωες. Και επιτυγχάνεται αυτή η συμπόρευση με δύο τρόπους. Ο ένας είναι αυτός που σε κάνει να νιώσεις τους ήρωες και να συν-πάσχεις. Και ο άλλος αυτός που σε κάνει να προβληματιστείς μαζί τους, να θέσεις τον εαυτό σου προ διλημμάτων, να καταλήξεις σε συμπεράσματα και να απαντήσεις σε ερωτήματα που θα ξεπηδήσουν στην ψυχή σου με το τελείωμα του βιβλίου.
Στο ξέχωρο αυτό θέμα έρχεται και προστίθεται και η γραφή της συγγραφέως. Ξεχωρίζει κι αυτή με τη σειρά της και γίνεται αλλού λυρική και βαθιά περιγραφική - χωρίς όμως να κουράζει - και αλλού στητή, δυναμική, λιτή. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να στηριχτεί και να αναπτυχθεί επαρκώς αυτό το δύσκολο θέμα που πραγματεύεται με το βιβλίο της η Ισμήνη Μπάρακλη. Δεν θα μπορούσε να στηριχτεί παρά με μία πολυμορφική και σωστή γραφή.
'' Το μυστικό της πεταλούδας '' με τίτλο καθαρά αλληγορικό, είναι ένα βιβλίο που πετυχαίνει και τις δύο συν-πορείες - ας μου επιτραπεί η έκφραση - του αναγνώστη μέσα στις σελίδες του. Και αυτό είναι το δικό του μυστικό!  
Από τον Φραγκούλη, τον Αυγουστή, τον γέροντα Ιωάννη, μέχρι την Μεταξία, την Μαριγώ, την Βαγγελιώ και την Κατερίνα, κύκλοι άρτιοι φτιάχνονται από τη συγγραφέα, κύκλοι που από το ξεκίνημά τους γράφουν τις περιπλανήσεις των ηρώων της στο σκοτάδι, στην αβεβαιότητα, στη δυστυχία, στην πάλη μέσα στη ζωή, στο ψάξιμο της αληθινής αγάπης και ευτυχίας και έρχονται και κλείνουν με το καταστάλαγμα, με το ησύχασμα, με τη γαλήνη, με τη συγχώρεση, με το ανάπαμα της ψυχής τους.
 
Δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω με ένα απόσπασμα ιδιαίτερο για μένα, ένα απόσπασμα που ξεχώρισα στο βιβλίο αυτό.
 ''Συγχώρα με, Βαγγελίτσα. Για το Θεό...προσπάθησε να με συγχωρέσεις, να σωθούμε και οι δύο...'' κι εκείνη κούνησε το κεφάλι, σαν να του έλεγε λίγο αδιάφορα, σαν κάπως υπνωτισμένη, άβουλη... κάποια μέρα, κάποτε, θα γίνει κι αυτό, μα κοίταζε πέρα τα βουνά κι όχι τα μάτια του. Εκείνη, που δεν χόρταινε το καθαρό του βλέμμα, τα μελιά καλοσυνάτα μάτια και το παιδικό χαμόγελο. Εκείνη, που πάντα της λαχταρούσε ένα μωρό δικό του, για να΄χει να θυμάται, για να βλέπει τα μάτια του και να μη ξεχνά πως η ζωή είναι όμορφη. Όμορφη. Τώρα κοίταζε αλλού, μ΄ένα παράπονο, ίσως και ένα προεόρτιο θυμού στα χείλη...Την έπιασε από τους ώμους τρυφερά, κι έπειτα την ταρακούνησε, λίγο, σαν να ήθελε να την ξυπνήσει, να τη βγάλει από το λήθαργό της...  ''Κυνήγησα ο ίδιος τον εαυτό μου, να μην αφήσω σ΄εσένα αυτό το βάρος, γιατί έπρεπε να προχωρήσεις στη ζωή σου, να την οδηγήσεις στο φως...να μην την αφήσεις να βουλιάξει μέσα στο βούρκο της εκδίκησης και φυλακίσεις την ψυχή σου εκεί... Ήρθε η ώρα τώρα να τη βγάλεις στο φως...Ακούς ; ''
Εκείνη έκανε δύο βήματα πίσω... Η Κατερίνα είχε φτάσει κιόλας στον χωματόδρομο που οδηγούσε μέσα στο δάσος και από εκεί στο σταθμευμένο τους αυτοκίνητο. Της χαμογέλασε, τελευταία φορά, κι ας μην τον είδε, είχε ήδη γυρίσει την πλάτη, πορευόταν προς το μονοπάτι...
'' Άνω σχώμεν τας καρδίας, Βαγγελιώ'', της φώναξε, σαν τελευταίο αντίο... ''άνω σχώμεν τας καρδίας... '' επανέλαβε.

​Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Έτος πρώτης κυκλοφορίας 2016.