ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΟΒΓΑΛΤΗ - ΙΖΑΜΠΕΛ ΑΛΙΕΝΤΕ

Γράφει η Μαρία Κουλούρη.

Τζακ ο ripper ( αντεροβγάλτης ),  και στο βιβλίο της Αλιέντε ripper είναι η ονομασία ενός διαδικτυακού παιχνιδιού που τα μέλη του, πέντε παιδιά, ερευνούν φανταστικούς φόνους. Κι αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που όλα ανατρέπονται  και από το Λονδίνο του 19ου αιώνα και την ομίχλη του, οι παίκτες αναλαμβάνουν να ανακαλύψουν τον ή τους δολοφόνους, που δρουν σε ένα επίσης ομιχλώδες τοπίο, αλλά αυτή τη φορά στο Σαν Φρανσίσκο του 2011.
Ένας πιτσιρικάς παραπληγικός στη Ν.Ζηλανδία, ένας έφηβος με αγοραφοβία στο Νιου Τζέρσεϊ, μια 19χρονη νοσηλευόμενη σε νοσοκομείο  στο Μόντρεαλ με προβλήματα ανορεξίας, ένας 13χρονος με δείκτη νοημοσύνης 156 στο Ρίνο και η Αμάντα η 17χρονη κόρη του αρχηγού του τμήματος Ανθρωποκτονιών του Σαν Φρανσίσκο, αποτελούν τα μέλη του παιχνιδιού ripper.
Βοηθός της Αμάντα ο Μπλέικ, ο 64χρονος παππούς της, φαρμακοποιός στο επάγγελμα.

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε κάνει μια στροφή με το μυθιστόρημα αυτό και συνδυάζει στοιχεία του μαγικού ρεαλισμού – που τόσο αγαπήσαμε στα βιβλία της – με εκείνα τα καινούργια για εκείνη και για εμάς,  ενός μυθιστορήματος crime.
Το αν το πέτυχε ή όχι θα κριθεί από το τι θέλει ένας αναγνώστης, όταν το πάρει στα χέρια του και όχι από το ίδιο το βιβλίο.
Αν θέλει να διαβάσει ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα, γεμάτο αγωνία και δράση, μυστήριο και σκιές να τον ακολουθούν σε κάθε σελίδα, δεν θα μπορούσα να του το συστήσω άνετα. 

Αν όμως θέλει να ακολουθήσει  μια ιστορία όπου, αβίαστα στήνεται ένα σκηνικό, όπου πολλοί χαρακτήρες ζουν μέσα σ΄ αυτό, άλλοι κάπως εκκεντρικοί και ιδιόρρυθμοι και άλλοι ευχάριστοι και διασκεδαστικοί, και παράλληλα να ζήσει το μυστήριο και την αγωνία, τότε θα το απολαύσει και η Αλιέντε θα έχει κερδίσει το στοίχημα της αλλαγής πορείας.  Και είναι η αλλαγή αυτή θεαματική μιας και κρατά το πνεύμα της, κρατά την πολύ καλή ανάλυση και το άριστο στήσιμο των χαρακτήρων, και περνά παράλληλα τα κοινωνικά μηνύματα, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της.

Η όλη ιστορία εκτυλίσσεται από τις 2 Ιανουαρίου μέχρι τις 6 Απριλίου 2012, ενώ ο πρώτος φόνος που είχε κεντρίσει τη φαντασία των παικτών του Ripper, είχε γίνει τον Οκτώβριο του 2011. Μέσα σ΄αυτούς τους μήνες ο αριθμός των φόνων έχει αυξηθεί – και το παιγνίδι πια έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις, ανάλογες με τη βιαιότητα και τη συχνότητα αυτών.
Αντίστοιχα προχωρά και η συγγραφέας. Στην αρχή επικεντρώνεται στο κτίσιμο του κόσμου των ηρώων, στις ιδέες τους και στις συμπεριφορές τους, στις αντιδράσεις τους και στα πιστεύω τους, έχοντας σε δεύτερη μοίρα τους φόνους, και προχωρώντας ανεβάζει την ένταση και το μυστήριο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχουμε να κάνουμε καθαρά με ένα βιβλίο με έντονες ανατροπές, με ένα βιβλίο δράσης και μυστηρίου, με ένα βιβλίο που η τελευταία του πράξη κτίζεται πάνω στο πρότυπο των fem-jep ( γυναίκα σε κίνδυνο) βιβλίων.

Ίσως το γεγονός ότι η Αλιέντε προχωρά σε μία υπεράναλυση των χαρακτήρων, δίνοντας ταυτόχρονα πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή τους – και όχι μόνο των κεντρικών αλλά και των περιφερειακών ηρώων της - να κουράσει κάποιους αναγνώστες. Προσωπικά εγώ τη λάτρεψα. Λάτρεψα τους χαρακτήρες από τον πιο κεντρικό μέχρι τον πιο περιφερειακό.

Λάτρεψα τη χαρισματική, έξυπνη 17χρονη Αμάντα που ετοιμαζόταν σε λίγους μήνες να πάει στο ΜΙΤ στη Μασαχουσέτη, που παρ΄όλη την κυνικότητα απέναντι στα εγκλήματα, παρέμεινε ακόμη ένα παιδί, και που ήταν τόσο δεμένη με τη μητέρα της, την τόσο αντίθετη στο χαρακτήρα Ιντιάνα, μια αιώνια έφηβη
''που αεροβατούσε κηρύττοντας την ειρήνη και την αγάπη μισό αιώνα μετά τους χίπις ''.
 '' Η Αμάντα κατέτασσε τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας την όσφρησή της : O Μπλέικ, ο παππούς της, μύριζε καλοσύνη, μια μυρωδιά ανάκατη από μάλλινο γιλέκο και χαμομήλι· ο Μπομπ, ο πατέρας της, αρρενωπότητα και δύναμη : μέταλλο, καπνό και λοσιόν ξυρίσματος· ο Μπράντλεϊ αισθησιακότητα, δηλαδή ιδρώτα και χλώριο· ο Ράιαν Μίλερ ανέδιδε εμπιστοσύνη και αξιοπιστία, μια μυρωδιά σκύλου, την καλύτερη του κόσμου. Κι όσο για την Ιντιάνα, τη μητέρα της, εκείνη μύριζε μαγεία, γιατί είχε διαποτιστεί από τα αρώματα της δουλειάς της. ''

Λάτρεψα τον παππού της, λάτρεψα τον Μίλερ με την αγνή καρδιά του, ακόμη και τον σκύλο τον Αττίλα. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει με το ανεπαίσθητο ή το ελαφρώς καυστικό χιούμορ της συγγραφέως : ‘’H ομοιοπαθητική είναι σαν να διαλύεις μια ασπιρίνη στον Ειρηνικό ωκεανό και να λες στον ασθενή να πίνει πέντε σταγόνες απ΄το θαλασσινό νερό την ημέρα ''.

Ή στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται...
Και, όπως ανέφερα παραπάνω, στάθηκα στα μηνύματα που περνά σε πολλά μέρη του βιβλίου της.
 '' Η συνείδηση μπορεί να αποδειχτεί ισχυρότερη από την εκπαίδευση και από όλους τους υπέροχους λόγους για πόλεμο- καθήκον, τιμή, πατρίδα-, και κάποιοι βλέπουν την καταστροφή που προκαλούν όπου τυχόν πάνε να πολεμήσουν΄΄ και ΄΄ αναρωτιούνται γιατί πολεμούν, τι σκοπό έχει αυτός ο πόλεμος, την κατοχή μιας χώρας, τον βασανισμό ανθρώπων ίδιων με εκείνους, και τι θα γινόταν αν εχθρικά στρατεύματα εισέβαλλαν με τανκς στη δική τους γειτονιά, ισοπέδωναν τα σπίτια τους, και τα πτώματα που συνέθλιβαν ήταν των παιδιών και των γυναικών τους, όπως επίσης αναρωτιόνταν γιατί οφείλει κανείς μεγαλύτερη πίστη στο έθνος απ΄ό,τι στον Θεό ή στην ίδια του την αίσθηση για το τι είναι καλό και τι κακό, γιατί συνεχίζουν αυτό τον κύκλο του θανάτου και πως θα συνυπάρξουν με το τέρας στο οποίο έχουν μεταμορφωθεί ''.

Οι αναφορές – απόψεις της συγγραφέως για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ή για την ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα στο Σαν Φρανσίσκο, για τα σωφρονιστικά ιδρύματα και τις φυλακές ή για τις έννοιες του καλού και του κακού, εκ στόματος των ηρώων της, είναι εμβόλιμες σε πολλά σημεία του μυθιστορήματος χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη. Και είναι η τεχνική της Αλιέντε η γνωστή, αυτή που αγάπησα σε όλα τα βιβλία της.

Θα πρότεινα, λοιπόν, να ξεπεράσετε τα ελάχιστα μειονεκτήματα του βιβλίου δηλαδή μια δύο επαναλήψεις και κάποιες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να παραλειφθούν, και να επικεντρωθείτε στα τόσα πλεονεκτήματά του, ώστε να το απολαύσετε!
 
Θετικά στοιχεία :

1.Άριστο στήσιμο χαρακτήρων.
2. Κοινωνικά μηνύματα.
3. Δράση, σασπένς.
4. Ανεπαίσθητο χιούμορ, συγκίνηση.

Μαρία Κουλούρη.

To βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Πρώτο έτος κυκλοφορίας 2017.