Αναγνώστες πολυεθνικοί και συγγραφείς θνητοί !

Γράφει η Μαρία Κουλούρη

Κάποτε και … τώρα!

Κάποτε το να διαβάσουμε ένα βιβλίο ήταν μια διαδικασία μοναχική.
Αυτό, και … εμείς!  Άντε και να το μοιραζόμασταν με τη μαμά μας, όταν ήμασταν σε μικρή ηλικία.

Κάποτε είχαμε τα βιβλία με το σταγονόμετρο και περιμέναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τη γιορτή μας και τα γενέθλιά μας για να έχουμε ένα βιβλίο σαν δώρο.
Τώρα η γιορτή μας είναι κάθε μέρα.

Κάποτε είχαμε τις δικές μας γωνιές διαβάσματος ή, τις επινοούσαμε.
Όπως εγώ, επηρεασμένη από το ''Ένα δένδρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν '', φανταζόμουν πως κάπου υπήρχε μια σκάλα κι ότι ήμουν καθισμένη στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της με το βιβλίο μου αγκαλιά.
Τώρα, κάθομαι στην πολυθρόνα μου ή στο κρεβάτι μου και η πολυθρόνα εξακολουθεί να είναι πολυθρόνα και το κρεβάτι, κρεβάτι.

Κάποτε εξαντλούσαμε τα δικά μας βιβλία και απλώναμε χέρι στα πιο ψηλά ράφια, εκείνα που φιλοξενούσαν τα βιβλία για τους μεγάλους.
Τώρα απλώνουμε το χέρι, κάθε λίγο και λιγάκι στον υπολογιστή μας και μ΄ ένα κλικ το έχουμε μπροστά μας.

Κάποτε  η ενημέρωση γινόταν από τα βιβλιοπωλεία, ή τις εκθέσεις βιβλίων που δειλά- δειλά έκαναν τα πρώτα τους βήματα.
Τώρα η ενημέρωση έρχεται ταχύτατα στο κινητό μας ή στον υπολογιστή μας.

Κάποτε φτιάχναμε τις λίστες μας με προσήλωση και προσμονή, μέχρι την επόμενη προγραμματισμένη αγορά.
Τώρα σβήνουμε, γράφουμε.

Κάποτε αποφασίζαμε να διαλέξουμε ένα βιβλίο μετά από σύσταση ενός φίλου.
Τώρα κοιτάμε τα αστέρια για να μας δείξουν την επόμενη επιλογή μας.
Ένα αστέρι ; όχι !
Δύο αστέρια ; μμμ όχι!
Τρία αστέρια ; μμμ τρίτο στη λίστα.
Τέσσερα ή πέντε αστέρια ; οκ δεύτερο και πρώτο στη λίστα.

Κάποτε ανοίγαμε με λαχτάρα το ειδικό ένθετο σε κάθε κυριακάτικη εφημερίδα και αποφασίζαμε.
Τώρα αποφασίζουμε από τα good reads ή από τις σελίδες βιβλίου ή από τις ομάδες ή από τα blogs.
Τώρα οι αγορές μας δεν συμβαδίζουν ποτέ σχεδόν με τις λίστες μας.

Τώρα έχει χαθεί η ιεροτελεστία και μαζί της έχει χαθεί η μισή γοητεία...
Τώρα έχει πάψει το διάβασμα να είναι μοναχικό.
Μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις μας με φίλους σε ομάδες, φίλους σε σελίδες, φίλους στα χρονολόγιά μας, φίλους που άλλους ξέρουμε κι άλλους όχι.
Τώρα μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις μας με τους συγγραφείς, τους λέμε τη γνώμη μας, και ανάλογα με το αν είναι θετική ή αρνητική, βλέπουμε  τις ευχαριστίες τους ή την αποδοχή τους και … μερικές φορές και την αποδοκιμασία τους.
 
Κάποτε το διάβασμα ήταν μια μοναχική υπόθεση.
Τώρα το διάβασμα είναι μια υπόθεση που τη μοιράζεσαι με πολλούς.

Κάποτε οι συγγραφείς ήταν κάτι το άπιαστο, το αόρατο που έκρυβε μια μεγάλη γοητεία μέσα του.  Ήταν για όλους, αλλά πάνω από  όλους!
Τώρα είναι εδώ μαζί μας, κοινοί θνητοί,  με τα προτερήματά τους και τα ελαττώματά τους, με την αξιοπρέπειά τους και την αλήθεια τους, με τη ζεστή συμπεριφορά τους, με την αποδοχή τους και με τον αντι-ρατσισμό τους, απέναντι στους αναγνώστες που δεν είναι δικοί τους. 
Ή με τον αρνητισμό τους και την αδυναμία τους να δεχτούν ο,τιδήποτε εκτός από επιδοκιμασία. 
Ή με τον σνομπισμό τους  απέναντι σε αναγνώστες που δεν διαβάζουν τα βιβλία της κατηγορίας τους ή με την απαξίωση ακόμη και στα ίδια τα βιβλία που δεν τα θεωρούν πως ανήκουν στην κατηγορία τους.

Όλοι αλλάξαμε. Εμείς οι αναγνώστες γίναμε πολυεθνικοί. Και οι συγγραφείς θνητοί.
Κάποτε και … τώρα.
Ώρες- ώρες δεν ξέρω, αληθινά, τι από τα δύο προτιμώ.